Wegens overweldigende belangstelling voor deze try-out van mijn nieuwe voorstelling kun je er nog een keer bij zijn in theater Fazant in Deventer, en wel op 10 november a.s.
De eerste editie mocht ik doen voor een volle bak aandachtig publiek. Een greep uit de reacties na afloop: ”Je zorgt voor een warm bad in een soms koude wereld.”, “Waar fantasie en werkelijkheid elkaar raken”, Veel kracht naast kwetsbaarheid.” en “Prachtige stem en mooie teksten.”.
Lieve mensen, Zaterdag 2 november mag ik in theater de Fazant avondvullend zingen, spelen, en tonen wat er zoal is ontstaan in het afgelopen jaar, waarin ik mezelf compromisloos de ruimte gaf om nieuw werk te maken. Het zou weleens de try-out van mijn nieuwe voorstelling kunnen blijken te zijn geworden en Wennen aan het donker is de titel.
Een greep uit mijn ervaringen: in een tentje in een leeg winkelpand bivakkeren om een week lang voorbijgangers in taal en poëzie te vatten (De Ruimte), in een Pools hotel verblijven met medemuzikanten uit Nederland, Duitsland, Oekraïne en Polen om daar zonder enig plan samen muziek te maken en te praten over wat ons bindt (The Playground Residence), me opsluiten op zolder om daar met fotograaf en mede-dwaler Erwin Zijlstra een doka van mijn zolder te maken, een prozacursus van Niña Weijers volgen (Bibliotheek Deventer) en een eerste audiofictie werk maken in de vorm van een geluidscollage van 10 jaar ingesproken dromen bij het wakker worden (Schelp/MIMIK).
Hoewel ik het mezelf lange tijd toestond dat het allemaal ‘niets hoefde te worden’ en ik vooral het plezier (en de beklemming) van werken in vrijheid wilde hervinden, van ontdekken en onderzoeken, samenwerken (André Manuel, STROOM, Eva Schuurman), dwalen en soms verzuipen in de mogelijkheden, ontstaat er nu geleidelijk iets waar alles in elkaar valt; liedjes, beelden, teksten en een thema.
Dit alles betekent niet dat ik voorlopig thuis blijf, maar wel dat ik bij een toekomstige residentie gerichter kan zoeken en aanvullen op wat er al is ontstaan. De titel van mijn vorige voorstelling was Muntjes duiken tussen haaien. Wennen aan het donker is hierop het logische vervolg. Hoog tijd om (zee)monsters te verkennen en licht te werpen op de plekken waar dat al lang niet scheen. Kom gerust en neem je schaduw mee!
Doe je ogen dicht om te wennen aan het donker Ik blijf bij je, naast je zitten op de rand van je bed, zeg maar wat je hebt gedroomd
Er is veel moois gebeurd de laatste tijd. Niet alleen was ik aan het begin van augustus in Berlijn voor de The Playground Residence reünie, waar ik naast muzikanten die ik al kende uit de residentie in Polen deelnemers van andere edities ontmoette, ook was ik voor het eerst programmamedewerker bij Buitenkunst, in Drenthe, waar ik programma’s mocht bedenken rondom muziek/songwriting. Beide projecten passen goed bij alles waar ik dit jaar ruimte voor heb gemaakt: vrijheid, ontwikkeling, experiment en samenwerking. Tijdens de Playground Residence werkte ik verder aan liedjes die eerder waren ontstaan met medemuzikanten en stiftdichtte ik er lustig op los. Dat laatste kwam mooi van pas bij Buitenkunst, waarin ik de deelnemers hun dromen liet verklanken, melodieën liet zoeken bij de ontstane stiftdicht-teksten, elkaar liet interviewen om vervolgens liedjes over elkaar te schrijven en waarin ik met jongeren songs schreef bij het thema Angst. Het was fantastisch inspirerend om met een enorm team aan medewerkers uit allerlei kunstdisciplines de meest wilde plannen tot leven te wekken in het bos en zonder stroom, ook bij optredens ’s avonds als het al donker was. Voor een indruk van een van mijn stiftdicht-experimenten zie hieronder:
Waarin alle indrukken, gesprekken en ideeën uiteindelijk zullen uitmonden weet ik nog niet en ik probeer mezelf eraan te blijven herinneren dat dat mag. Geen gemakkelijke opgave, maar het beste wat ik nu kan doen, zodat ik uiteindelijk kan kiezen wat het best past.
Lieve mensen, superleuk nieuws: Voor het gloednieuwe luisterfestival Schelp -binnenkort op 1 juni- mag ik een fictief audioverhaal maken dat tussen 13:00 – 14:30 te beluisteren zal zijn voor publiek (als onderdeel van De Strandwandeling). Het festival is een initiatief van dichter en filosoof Ischa den Blanken in samenwerking met productiehuis BRUT en speelt zich af in- en rondom Theater MIMIK. Voor deze opdracht heb ik diep in mijn archief van ingesproken dromen, synthesizer melodieën en vragen-voor-vreemden gedoken en laat ik dit alles de dialoog met elkaar en de luisteraar aangaan. Naast mij zijn die dag o.a. werken van Jeroen Diepenmaat, het Rosa Ensemble en URLAND te beluisteren en ik kan alleen maar zeggen: Kom!
Hoera, de aftermovie van de Playground Residence in Sopot staat online! De film is gemaakt door Thomas Lazeroms en ik vind dat hij de sfeer prachtig gevangen heeft; ik wil meteen terug als ik de beelden zie. Gelukkig zijn er allerlei muzikale cross-overprojecten ontstaan binnen onze groep. Daarover later meer. Tof nieuws: Aanstaande zomer is er een Playground Residence editie in Berlijn, waarvoor je je aan kunt melden tot 31 maart op de website. Deelname kost €250,- en is het meer dan waard. De residentie is mede mogelijk gemaakt door o.a. productiehuis BRUT en De Basis.
Zo leuk, we hebben een nieuwe datum voor onze voorstellingenreeks Eva en Johanneke maken er wat van in Het Koelhuis in Zutphen, en wel op 18 april 2024, zet het maar vast in je agenda. De titel mag je letterlijk opvatten, want iedere voorstelling is voor het moment gemaakt. Dit keer doen we dat met een erg speciale gastartiest, wiens identiteit we binnenkort zullen onthullen. In ieder geval kunnen we vast verklappen dat hij enthousiast reageerde en dat geeft de burger moed. Ons ook <3
Een tijdje geleden heb ik met hulp van vriend en fotografiementor Erwin Zijlstra een doka op mijn zolder gebouwd om zelf zwart-wit foto’s te kunnen ontwikkelen. Het is zijn oude doka en ik ben super blij en dankbaar dat ik op deze manier de basis van fotografie kan leren begrijpen en het geduld leer op te brengen waarmee een foto vroeger tot stand kwam. Een paar avonden geleden heb ik 4 uur gedaan over het verwezenlijken van 10 foto’s en dan nog vind ik van sommige de contrasten niet goed. Dit is wel even wat anders dan klikken met je mobiel en met een druk op de knop alles oppoetsen. Van beide manieren van een indruk vastleggen kan ik genieten, maar in het kader van duidelijker kiezen in de veelheid van mogelijkheden, en natuurlijk het verrassingselement (vaak weet je tot je de negatieven ziet niet meer precies wat je ook weer hebt gevangen, omdat je bij analoge fotografie niet op een beeldscherm terug kan kijken) is deze manier nu spannender voor me. Binnenkort zal ik meer foto’s delen.
Aantekeningen om enigszins grip te krijgen op het grillige procesmede Playground Residence-er Mick Mazoo. Deze afdruk is een leuk foutje.
Tags: doka, Erwin Zijlstra, Mick Mazoo, Playground Residence
Het zal nog even duren voor ik de woorden kan vinden om te beschrijven hoe ontzettend bijzonder, confronterend, hoopgevend en inspirerend The Playground Residence in Sopot, Polen voor me was. Met een verrassend gevarieerde, gelijkgestemde en uiteindelijk hechte groep medemuzikanten uit Duitsland, Nederland, Polen en Oekraïne heb ik mijn creatieve proces enerzijds de vrije loop kunnen laten gaan en anderzijds van een afstandje kunnen bekijken door de vele gesprekken, samenwerkingen, strandwandelingen, sauna bezoekjes en stiltemomenten. Ik schoot drie rolletjes vol die ik momenteel zelf aan het ontwikkelen ben en de overgang naar huis was wennen. Alsof ik mijn tribe heb gevonden, maar weer moest achterlaten. Gek, hoe alles naast elkaar bestaat, elkaar soms even raakt en dan weer naar de achtergrond beweegt.
It will take some time before I can find the words to describe how incredibly special, confrontational, promising and inspiring The Playground Residence in Sopot, Poland was for me. With a surprisingly varied, like-minded and ultimately close-knit group of fellow musicians from Germany, the Netherlands, Poland and Ukraine, I was able to give free rein to my creative process on the one hand and view it from a distance on the other through the many conversations, collaborations, beach walks, sauna visits and moments of silence. I took a lot of analogue pictures that I am currently developing myself and the transition home took some getting used to. As if I found my tribe, but had to leave it behind again. Isn't it crazy how everything coexists, how strangers are invisible to us until we meet and how you gradually slide into the background of each others lives again?
Dit jaar staat in het teken van residenties en samenwerkingen. Dat begon al in december vorig jaar, toen ik een week lang in residentie ging bij de Creatieve Community STROOM. Het gaf me de gelegenheid om ongestoord dieper in mijn liedjes te duiken. Op een van de dagen kreeg ik bezoek van muzikant en theatermaker André Manuel. Het leidde tot mooie gesprekken en ideeën en leerde me dat het prima is om meerdere dingen te doen, maar liefst in fases en niet letterlijk tegelijk, want dan raakt de focus al gauw zoek, iets wat ik regelmatig ervaar. Een ander inzicht dat de residentie me gaf was dat ik werk wil maken van het zelf kunnen opnemen van mijn demo’s. Ik sloot de week af met een bescheiden optreden in de ruimte waar ik de liedjes speelde die in de week af waren gekomen en ook een improvisatie met het aanwezige publiek.
