Toen ik 17 was kreeg ik mijn eerste vriendje. Hij was een stuk ouder, maar niet per se wijzer. Op een middag ging het, zoals die dingen gaan, uit. Ik woonde nog thuis en in de woonkamer van mijn ouders huis stond de piano. Die nacht kon ik niet slapen. Ik had natuurlijk wel eerder verdriet gehad, maar dit was groter. Ik kroop op mijn tenen naar beneden en ging zacht spelen. Ik zong er haast fluisterend bij. Ik ontdekte dat zingen en piano spelen een nog grotere magie hebben dan gewoonlijk als je eigenlijk geen geluid mag maken. Er ontvouwde zich iets wat tekstueel gezien een directe vertaling was van mijn gevoelens. Dat was niet eerder zo gebeurd. De tekst ging als volgt: -ik kan er nu smakelijk om lachen-: “I’ll be a star without you.” Ik dacht: “Het maakt me niet uit dat hij me laat vallen, dan word ik wel beroemd en als ie me mist en me aan wil raken kan dat niet meer, dan moet hij de tv in kruipen en dat lukt toch niet.”
Terwijl ik zo stiekem zat te spelen hoorde ik de deur open gaan.
Mijn vader keek om het hoekje. Zijn blik was begrijpend, niet boos. Hij keek eigenlijk net of mijn vriendje het met hem had uitgemaakt. Hij vroeg of het goed met me ging en ik zei jawel en toen ging hij stilletjes weer naar boven. Het moet op een dinsdag geweest zijn, want de dag erna was de maandelijkse jamsessie in café de Cactus in Hengelo waar ik vanaf mijn 16e geregeld kwam. Ik besloot die avond het liedje te proberen en direct na het optreden kwam alles in een stroomversnelling. Er kwamen allemaal mensen naar me toe en Gwen Lemmens van Radio Hengelo vroeg of ik het live wilde spelen in de uitzending. Op dat moment ervoer ik dat mensen het mooi vinden als je je hart deelt met alle pijn die daarin soms besloten ligt.
Het is nu 8 jaar later. Ik woon inmiddels in Deventer en kom helaas niet meer op de jamsessies in café de Cactus, maar aanstaande zondag 29 november om 15:00 mag ik er wel weer spelen. Met NNENN.
En Jeangu Macrooy in het voorprogramma. Volgens mij gaat het leuk worden.
