Tadaa! Hierbij het filmpje van de opening van het Deventer dichter platform tijdens Het Tuinfeest! De maker van het filmpje is niemand minder dan Isabelle Renate la Poutré. Het platform is gemaakt door Harco Rutgers in opdracht van Productiehuis Oost-Nederland.
Tags: hettuinfeestDeventer Dichter
Samen met Herman in De Stentor
30 juli, 2016Vandaag verscheen in De Stentor een dubbelgesprek tussen voormalig Deventer dichter Herman Posthumus Meyjes en mij. Herman is een bijzondere man die me met zijn kranige joie de vivre telkens verrast. Het was een geanimeerd gesprek waarin de dood als gespreksonderwerp niet zelden om de hoek kwam kijken. Tijdens Het Tuinfeest zal ik het splinternieuwe Deventer dichter platform openen in de vorm van een website waarop de gedichten, biografieën en foto’s van alle Deventer dichters tot nu toe zijn verzameld. Dit interview zal er ook een plek krijgen.
Johanneke ontmoet in de Iordenstuin
22 juni, 2016HET MAG NAAR BUITEN: Dit jaar ben ik gastprogrammeur van Het Tuinfeest 2016 dat op 6 augustus gaat plaatsvinden in lieflijk Deventer! Onder de naam: “Johanneke ontmoet in de Iordenstuin” ontvang ik in mijn eigen tuin muzikanten en dichters die ik bewonder. Sommigen van hen ken ik enkel van hun bundel(s) of album(s), met anderen is het een prettig weerzien. Met een aantal van hen bestijg ik het podium om een interview te houden (met voormalig stadsdichter van Groningen, Joost Oomen) of samen iets te vertonen (Martijn Benders en Spinvis). Los van de samenwerkingen zal ik ook solo optreden en de splinternieuwe Deventer Dichter website presenteren. Volgens mij gaat het super gezellig en bijzonder worden, maar oordeel vooral zelf!
Programma:
16:15 – 16:30 uur Opening door Johanneke ter Stege
& presentatie nieuw platform Deventer Dichter
16:45 – 17:00 uur Judith Herzberg
17:15 – 17:30 uur Ingmar Heytze
17:45 – 18:00 uur Johanneke ter Stege & Joost Oomen (interview en voordracht)
18:15 – 18:30 uur Çestmir Bergsma
18:45 – 19:00 uur Johanneke ter Stege & Martinus Benders (muziek en voordracht)
19:15 – 19:30 uur Roos Rebergen
19:45 – 20:00 uur Kira Wuck
20:30 – 21:00 uur Johanneke ter Stege & Spinvis (muziek en voordracht)
21:15 – 21:30 uur Amber-Helena Reisig
21:45 – 22:00 uur Kees Spiering
22:15 – 22:30 uur Johanneke solo (muziek en voordracht)
22:30 – 22:45 uur Klaske Oenema
23:00 – 23:05 uur Afsluiting
#11 De lente begint
17 juni, 2016Dit gedicht schreef ik naar aanleiding van het nieuws uit het Midden-Oosten dat we vanaf de lente te horen hebben gekregen. Ik droeg het voor bij de afsluiting van het project Kitchen on the run, een prachtig reizend initiatief dat bijeenkomsten organiseert waar vluchtelingen en bewoners van de stad waar het tijdelijk neerstrijkt met elkaar koken om elkaar beter te leren kennen. Deventer is de enige stad in Nederland waar het project dit jaar plaatsvond. Daar mogen we best trots op zijn.
——————
De lente begint
De begint in een donkere wereld
die wij van overzee bezien.
Drones tonen steden waar grijs overheerst
in leeggeschoten straten.
Op Facebook miezert het meningen,
het draagt geen enkel antwoord aan.
Ik weet aan welke kant ik sta,
maar niet wie ik moet volgen.
Slapend raak ik diep te water,
duik ik muntjes tussen haaien,
draag ik dorpen op mijn rug;
wakker raak ik kant noch wal.
Ik wou dat de wereld een schoolklas was,
die leerde hoe je elkaar bevrijdt
van alles wat schrijnt en alles wat blijft,
ook als je vraagt of het weg wil gaan.
#10 Nooit meer warme handen
23 mei, 2016Ter gelegenheid van Dodenherdenking 2016 maakte ik een bewerking van een gedicht dat ik eerder schreef. De bewerking is geïnspireerd op mijn opa’s die beide in Indonesië hebben gevochten. De een in het KNIL-leger, de ander op uitzending vanuit Nederland. Naar Johan, uit Indonesië, ben ik vernoemd. Ik heb hem helaas nooit gekend. De foto is van hem.
——————————–
Nooit meer warme handen,
nooit meer watertanden.
Nooit meer niezen, nooit meer juichen,
nooit meer kapers op de kust.
Nooit meer fietsen, nooit meer zingen,
nooit meer vogels leren vliegen.
Nooit meer vliegers laten dansen,
nooit meer nasi op je bord.
Misschien dat je je naam behoudt,
maar spoedig spreekt geen mens je taal
en sta je slechts gekerfd in steen.
Nooit meer koken, nooit meer grapjes,
nooit meer glijden tussen lakens.
Nooit meer stralen uit je ogen,
nooit meer zweten, nooit meer koud.
Misschien dat je een lintje krijgt
uit ongeschonden handen,
bij wijze van een antwoord.
Nooit meer honger, geen verlangen
nooit meer schrijven in de trein.
Nooit meer vloeken, nooit meer strijd,
nooit meer angstig hoeven zijn.
Misschien dat iemand bloemen brengt,
maar niemand blijft zo lang als jij.
Dodenherdenking lied en gedicht
23 mei, 2016Voor Dodenherdenking heb ik samen met Jan Terlouw Junior een lied geschreven, getiteld Dwars door de Tijd. Het gaat over oorlog die zich als een monster een weg door de tijd vreet. Het begint om 33:27 Daarnaast heb ik een bewerking gemaakt van een gedicht dat ik eerder schreef. Voor deze bewerking heb ik me laten leiden door mijn beide opa’s. Het gedicht begint om 25:50. Dank aan Deventer radio en televisie voor de opnames.
#9 Wees bereid
28 april, 2016In het kader van de Deventer Lintjesregen heb ik een gedicht geschreven dat persoonlijk gericht is aan alle 13 gedecoreerden. Afgelopen dinsdag, 26 april, ontvingen ze in de Grote Kerk hun lintje en bloemen uit handen van de burgemeester.
—-
Wees bereid
Wees bereid om te kijk te staan.
Wees bereid om te falen.
Maak je klaar om het tij te keren,
koester je idealen.
Tem je angst om mensen te kwetsen.
Bied ze de kans om jou te raken.
Ieder hart kan open breken,
je hoeft niet alle pijn te dragen.
Verzamel manieren om tussen de kieren
licht te kunnen bewaren.
Zorg dat anderen het zien,
hijs je zeilen met de stralen.
Gun jezelf daarnaast een plek
waar je niemand iets hoeft te tonen
en niemand iets hoeft te leren
Geef jezelf de ruimte
om opgeladen terug te keren.
#8 De bouw van het huis van de stad
16 april, 2016Een paar maanden geleden werd ik door de gemeente benaderd of ik een gedicht zou willen schrijven voor de opening van het kakelverse Deventer Stadhuiskwartier. Aangezien ik het hele bouwproces vanuit mijn badkamer raam heb kunnen volgen, leek me dat tof om te doen. De foto maakte ik op een van de eerste lentedagen toen het gebouw zo goed als af was, maar de vijvers nog moesten worden aangelegd (vandaar het rood-witte lint).
De bouw van het huis van de stad
Toen ik in Deventer kwam wonen
met uitzicht op het fundament
van wat het huis van de stad zou heten
wist ik niet dat maandenlang
gebeuk en gebonk van mens en machine
mijn ochtendrust verstoren zou.
Vanuit mijn raam zag ik muren verrijzen.
Hoger en hoger klommen de stenen.
Reusachtige kranen bedekten de hemel;
in wanden verschenen kantelen.
Glas werd getakeld in eiken lijsten.
Door die lijsten keek ik toe
hoe meubilair in plastic hoes
onwennig de lege ruimte betrad.
Toen kwamen de mensen achter de vensters,
rustig typend in hun frame.
Ik poetste mijn tanden, ze zwaaiden naar mij;
maar kwamen zelden echt dichtbij.
In de lente ging ik kijken
binnen de muren van het fort.
Het was er gister en morgen tegelijk.
De houten rijkdom deed vergeten
in welke eeuw we leven.
Ik zou er met plezier verdwalen;
er ’s avonds stiekem blijven steken.
Ik belandde op het binnenhof
waar het volk zich heeft verenigd
in grillige zilveren lijnen;
metalen vingers in de pap.
Uitgezoomd een storm op zee;
ingezoomd een duinlandschap.
Ooit zijn slechts
de sporen van de mensen
nog aanwezig in de stad.
#7 De nieuwe raadzaal
26 maart, 2016Een tijdje geleden werd ik door de gemeente benaderd of ik een gedicht zou willen schrijven ter ere van de hernieuwde raadzaal in het stadhuiskwartier die op 23 maart feestelijk zou worden geopend. Ik besloot eerst wat inspiratie op te doen voor ik zou toezeggen en ben een aantal keer in de zaal geweest. De ruimte sprak me erg aan door alle bijzondere dingen die ik erover te weten kwam. Zo heeft de architect foto’s gemaakt van o.a. de IJssel en de oever en deze kleuren waarheidsgetrouw als een soort patchwork over de bekleding van de bankjes laten lopen. Dat soort details spreken me erg aan. Verder kwam ik er tijdens het verzamelen van informatie en inspiratie achter dat het plafond een zogeheten cassetteplafond heet. Dat komt van het Italiaanse “cassette”, dat doosje betekent. Het pantheon in Rome heeft een vergelijkbaar soort plafond. Dit soort dingen maken schrijven extra leuk.
De nieuwe raadzaal
We zijn beland in het hoofd van de stad.
Hier wordt gesproken, bedacht en besloten
door hen die ons representeren
als deel van hetzelfde volk.
Dit is een ruimte die ruimte biedt
aan dat wat het toont en dat wat het ziet.
Richt je blik naar binnen,
vind daar het orakel
dat de kern van elk gesprek bevat
en mee kleurt met de lichtval.
Stel het je diepste vragen.
Richt je blik naar boven,
stop wat je vreest in de doosjes.
Orden je geest tot je helder kunt spreken,
richt je betoog tot het leven.
Laat je blik dan rusten
op de bankjes aan de achterwand
waar de IJssel gestaag de bekleding bedekt,
neem plaats naast de architect.
Ga tot slot de trap op.
Vind er de oudste boeken
met haveloze bruine huid,
wakend achter witte spijlen,
als stille getuigen van ieder besluit.
#6 De mensen van het wagenkamp
12 maart, 2016Een tijdje geleden werd ik gevraagd als Deventer boekenweekburgemeester. Het thema van dit jaar is Duitsland. Aangezien ik van lezen houd en van Duitse literatuur van onder andere Hermann Hesse, zei ik ja. Boekenweekburgemeester houdt in dat je bij allerlei lezingen, films en optredens in het kader van de boekenweek aanwezig bent met een ambtsketting om je nek, bestaande uit een keten van kleine boekjes. Vandaag was de officiële benoeming in de bieb onder het genot van bier en bratwurst. Ik droeg er mijn nieuwe gedicht voor, geïnspireerd op een vakantie in Keulen, toen ik met Soraya terecht kwam in een woonwagenkamp:
De mensen van het wagenkamp
In alles zijn ze autonoom,
de mensen van het wagenkamp.
Ze wonen in het grensgebied
van stad, natuur en industrie,
een zelfgekozen utopie van
zonnebloemen, gras en modder,
stil bezoek en wilde honden.
Ze gunnen zich de meeste tijd
van alle mensen die ik ken;
ze koken soep op open vuur,
ze eten zelfgemaakte jam.
Ze douchen in de buitenlucht
met opgevangen regenwater,
slepen laarzen door de klei
en ondergaan de kou gelaten.
Uit ongenoegen met de staat
ontstaat bescheiden protesteren;
ze graven ’s nachts containers leeg,
soms gaan ze in de stad jongleren.
Het kind dat opgroeit rond de wagen
ontdekt vanzelf de zwaartekracht.
Het scharrelt onverstoorbaar rond
totdat het valt en zich bezeert,
zodat het leert, zichzelf te dragen.
