Het regent. Ik sta op perron 1 van station Deventer.
zing voluit over “love has gone wrong”,
bekijk de witte lijnen voor blinde mensen en
wens me badeendjes voor in de dakgoot.
Dan stap ik de trein in om op mijn gemak mensen te observeren,
bomen te zien waaien en rivieren met mijn ogen te volgen.
Een dode gans drijft in de sloot, stijf als een boomstronk, met zijn kont omhoog.
Ik ben op weg naar de tandarts in Enschede,
waar ik nu ruim een maand niet meer woon.
Sinds kort heeft hij een gat in zijn dak waar doorheen je de lucht kan zien.
“Dat is mooi”, zegt hij, “als het sneeuwt of stormt. Het leidt af van de pijn.”
Hij vertelde ooit over zijn reis naar Egypte.
Dat leidde ook af van de pijn, beter zelfs dan het gat in zijn dak.
