In de bieb viel mijn oog op een bundel columns van Daphne Deckers.
Ik weet vrij weinig over haar, behalve dat ze met een tennisser is getrouwd
en behoorlijk stralend kan lachen. De bundel heeft als titel: “Manlief”.
Het viel me op dat er veel in stond waarmee ik me niet kon identificeren;
het beeld dat zij van mannen schetst lijkt in elk geval niet op hoe ik ze ervaar.
Ondanks dat zette het me aan het denken over mijn visie op het verschil tussen mannen en vrouwen.
Terwijl ik zag hoe rook opsteeg uit Tonny’s sigaret, dacht ik terug aan de keer dat ik over wierook schreef, na het een kwartier lang te hebben geobserveerd. Ik kwam toen tot de conclusie dat de aanblik ervan me doet denken aan dansende vrouwen, wiens zilveren gewaden opbollen als zijden zomerjurken in de lentewind. Toen ik dacht aan dansende vrouwen, dacht ik ook aan dansende mannen,
waarna ik het verschil daartussen probeerde te formuleren.
Ik sprak het als een soort gedicht in op mijn telefoon, hier een schets:
—-
mannen lopen alsof ze torens beklimmen
vrouwen alsof ze springen van steen naar steen
mannen lopen als auto’s in de file
vrouwen als skiërs op de piste
mannen dansen als takken in de wind
vrouwen als zeewier onder water
mannen dansen als ruitenwissers
vrouwen als druppels langs het raam
mannen dansen als ballen die van de trap vallen
vrouwen als vissen op de vlucht
mannen lachen als echo’s in de Alpen
vrouwen als bergwind langs de bloemen
mannen huilen als het brullen van een leeuw
vrouwen als een deur die wordt geopend
mannen schreeuwen als donder in de hemel
vrouwen als brekend glas
mannen vechten met het ruisen van hun bloed
vrouwen met nagels in je vlees
wanneer ze slapen
slapen mannen als honden
en vrouwen als vogels
