Ik heb een nieuw stadsgedicht geschreven! Over de fontein op de Brink dit keer:

—
De fontein

Ik kijk naar de fontein
met het zilvergroene water.
De engel blaast het uit een schelp.
Hij kijkt of hij gezopen heeft
wat waar zou kunnen zijn;
er liggen blikjes aan zijn voeten.

De leeuw mikt in de kelk.
Zijn kop geklemd in een patrijspoort,
zijn lome ogen groot.
Wie weet was ooit het plein een zee
en de fontein een boot.

In het wit staat onze stadsmaagd
haar jurk te beschermen
en vrede te stichten
opdat zij niet meer wordt gesloopt.

Van bovenaf beziet ze ons,
zonder op ons neer te kijken.
Wie zou er in haar tempel wonen?

—

Er horen ook een foto en een filmpje bij. De foto maakte ik op een dag dat er regenbogen in de lucht zaten en je de stadsmaagd in de plassen weerspiegeld zag.