Bijzonder nieuws: Op initiatief van Cora Smelik is mijn gedicht over Palmyra in het Arabisch vertaald. Dat is gedaan door Ferida Jawad. Nu kunnen de Syrische mensen die bij de voordracht in de synagoge waren het gedicht ook in een taal die dichter bij ze ligt dan het Nederlands lezen. Cora en Ferida, ontzettend bedankt!
Naar aanleiding van de tentoonstelling: “Palmyra. Stad van duizend zuilen in Deventer.”, die nog tot 12 maart te zien is in de Waag op de Brink schreef ik mijn 14e stadsgedicht. De tentoonstelling bracht me tot het inzicht dat elke stad ooit is geboren, maar net zo vergankelijk is als de mensen die er wonen. Daarnaast bedacht ik me dat elk aardse heiligdom, hoezeer het de tand des tijds ook heeft doorstaan, kwetsbaar is. Juist dat wat van grote historische en culturele waarde heeft valt ten prooi aan terroristen. In Palmyra hebben mensen hun leven gegeven om de stad en wat zij herbergt te beschermen en toch staan er nog slechts 2 van de 16 zuilen overeind. IS heeft er lelijk huisgehouden en hoewel ik vandaag las dat het Syrische leger heeft terug veroverd is niets ooit een garantie voor behoud. Daarover gaat onder andere het gedicht:
Palmyra
Hoeveel tijd is ons gegeven?
Hoeveel plek ons toebedeeld?
Wat bepaalt hoe lang we leven?
Wat bepaalt hoeveel?
Hoeveel haat schuilt in het wezen
dat vernietigt en verjaagt?
Hoeveel liefde is er nodig
om die haat te lijf te gaan?
Hoe bewaar je het bewijs
dat een stad ooit is geboren
als de schouder die haar draagt
van steen tot zand vergaat
en haar toegangspoort het oog wordt
van een gloeiendhete naald?
Hoe bewaar je het bewijs
dat er vreugde heeft geheerst
als haar openluchttheater
opereert als strijdtoneel
en zelfs de tombes op haar grond
de dood niet meer bewaken?
Slechts de toekomst kan haar geven
wat ze sterker dan geluk ontbeert:
De kans om te herrijzen
met wat van haar niet stuk kon gaan,
want op de vrede volgt strijd,
maar op de strijd volgt vrede.
Is de geest altijd groter dan het lijf dat hij bewoont?
Is een mens altijd kleiner dan dat waarvan hij droomt?
Op de vraag volgt de stilte,
op de stilte volgt de vraag.
Gister was ik in Amsterdam om mee te doen aan de poëzieslag van café Festina Lente. Het was mijn ontgroening op slam gebied en smaakte meteen naar meer. In deze nieuwe, rauwe setting kwamen de gedichten heel anders uit me dan ik gewend ben. Ik won tot mijn grote vreugde zowel de publieks- als de juryprijs en een enveloppe met inhoud zodat ik nu een kledingkast kan kopen voor al mijn kleding in dozen en mag in juni terugkomen om te strijden voor een plek op het NK Poetry Slam.
De jury bestond o.a uit Sander Meij van Passionate Platform en Willem Ties. Na afloop van de avond werd het te leuk en te laat om naar huis te gaan. Ik mocht blijven slapen in het huis van Felix, de voormalig eigenaar van het café. Hij had prachtig blauwe tegels in zijn keuken en is verder ook een schat van een vent.
Verder: Gister kiekte een conducteur me in de treindeuropening. Hij liet me ook de cockpit zien, dat mocht ik niet op Facebook delen dus doe ik niet, maar mooi was het wel, zo hoog. Ik kon me ook goed voorstellen hoe scherp je zicht daar is op mensen die voor de trein springen. Dat lijkt me traumatisch.
Eet smakelijk alvast! xx
Op zondagmiddag 12 februari startte het kunstproject ‘Stadsverlichting Deventer’ in en rond het Museum Geert Groote Huis. Centraal staat hierbij het werk van 8 dichters op en rond het Lamme van Dieseplein en 8 kunstenaars in het museum.
Stadsverlichting is van oorsprong een initiatief van Tijn Touber. Hij wil hiermee een cultuur van geestelijke verlichting stimuleren. Krijnie Beyen heeft het naar Deventer vertaald en zij is de stuwende kracht achter het project. Krijnie Beyen is ondernemend kunstenaar en begeleider van systemische opstellingen. Het begint ermee, volgens Krijnie, dat iedereen de verantwoordelijkheid neemt voor zijn eigen leven en leefomgeving. Door Stadsverlichting Deventer hoopt zij mensen te inspireren.
Mijn bijdrage als een van de 8 dichters bestaat uit het gedicht “Ik wens je toe”, waaruit uitgelicht de regel: “Ik wens je toe een wandeling door andermans gedachtegang”, die in krijtspray is gespoten op het plein voor het museum. Het project duurt tot en met 21 maart, ga dus vooral eens kijken :)
Hierbij mijn 13e stadsgedicht, getiteld Ik wens je toe.
Het gaat over alles wat ik de Deventer inwoners voor het komende jaar toewens.
Het is deze maand geschreven in Kleve, Duitsland, waar ik was om op de planten en garnalen van mijn ex-vriendje Pascal te passen terwijl hij en zijn vrouw Anna op huwelijksreis gingen naar Cuba.
In Duitsland kon ik een aantal zaken van de laatste tijd laten bezinken, waaronder mijn verhuizing van de binnenstad naar daarbuiten en alles wat daarbij kwam kijken.
Naast dit gedicht zijn er ook nog een liedje, twee NNENN songteksten en melodieën, een eerste keuze voor gedichten voor mijn bundel en meer uit mijn pen gerold, daarover binnenkort meer. De foto eronder van het schone Duitse landschap vond ik goed bij de woorden passen.
Ik wens je toe
Ik wens je voor het nieuwe jaar
een goed begin, oprecht contact,
een dikke huid, een wintervacht.
Ik wens je toe
een bloemenzee, een stralenkrans,
een ongeremde dadendrang.
Ik wens je toe een wandeling
door andermans gedachtegang.
Ik wens je toe gezond verstand
wanneer je televisie kijkt.
Ik wens je toe een uitzicht
waarin het eeuwig lente blijft.
Ik wens je toe een rijke oogst
van alles wat je hebt gezaaid;
dat wat je toekomt jou bereikt
en wat je zwak maakt jou verlaat.
Ik wens je dat het beter wordt
wanneer je dagen somber zijn.
Ik wens je de hereniging
met wat je meende kwijt te zijn.
Ik wens je toe berusting
wanneer je tijd gekomen is.
Je bent nog niet verloren
zolang je ergens wordt gemist.
Ik wens je naast vervulling
van al wat ik je wensen kan
dat niet alles beter wordt
en dat niet alles goed zal zijn
opdat er iets te wensen blijft.
Tags: Duitsland, Ik wens je toe, landschap, nieuw jaar, reflectie
Vorig jaar werd ik door mode ontwerper Irving Vorster van IRVINX benaderd of ik een van zijn 7 muzen wilde zijn voor zijn Road Couture project. Zijn plan was om aan de hand van zijn indruk van mij, gevormd door o.a. onze gesprekken in zijn atelier in het modekwartier van Arnhem, iets te ontwerpen dat in stijl een serie vormt met de kleding voor de andere 6 muzen waaronder Lavalu en Jennifer Delano. Er zou ook een filmpje bij komen waarin het model naar een locatie rijdt die past bij haar uitstraling. Het is inmiddels zover; de kleding is gemaakt en de film is af. Ik vind het ontzettend mooi geworden en voel me vereerd dat Irving me heeft benaderd. Menno Van Der Meulen is verantwoordelijk voor de beelden.
Overige credits
Haar en visagie: Inge Hilbrands van Face facts
Schoenen: Ses Choix
Armband: Vincent Burger design
Styling: Irving Vorster
Auto: Citroen DS
Muziek: NNENN – Follow Me
Afgelopen dinsdag was in de Deventer Schouwburg de benefietavond voor 3FM Serious Request, getiteld Ademloos. Het goede doel van dit jaar is het voorkomen van kindersterfte door longontsteking in o.a. de Hoorn van Afrika en Ivoorkust. Ik mocht de avond openen met een gedicht dat ik schreef vanuit het perspectief van een kind dat droomt van een later waarin het beter is en duiken kan. Het gedicht werd in het midden van het programma op bijzondere wijze geveild door Jan Terlouw. Met Lisa, Tonny en Maarten had ik bijna een auto gekocht, gelukkig bood iemand uiteindelijk hoger dan wij. Ik zong als verrassing -het stond niet in het programma vermeld- nog het prachtige lied Leave a light on van Martin Van de Vrugt mee. Het was een mooie avond. Ik hoop dat we ook buiten initiatieven als Serious Request en buiten kerst aan de rest van de wereld blijven denken. Hierbij het gedicht:
Duiker
Later wil ik duiker zijn
om parels uit hun schelp te vissen,
schatten uit hun wrak te lichten
en koning van de zee te zijn.
Ik wil de naam van alle vissen weten,
vliezen tussen mijn tenen kweken,
de wolken vanuit het water zien bewegen
en boze kreeften kopjes geven.
Ik wil niet meer hoesten als ik praat,
niet meer zweten als ik slaap
en niet meer wachten op de dokter.
Later wil ik duiker zijn
om parels uit hun schelp te vissen,
schatten uit hun wrak te lichten
en koning van de zee te zijn.
Later moet ik beter zijn.
God, laat mij een duiker zijn.
Tags: duiken, duiker, longontsteking, martin van de vrugt, serious request
Afgelopen zaterdag stond ik zowaar in de Trouw, een primeur!
Dat komt zo: Ik werd een tijdje geleden benaderd door Joost van Velzen die verantwoordelijk is voor de rubriek De Tegel, waarin “bekende en minder bekende mensen” over hun levensmotto vertellen. Hij interviewde me over mijn levensmotto(‘s) en zo geschiedde. Veel plezier met lezen :)
In het kader van het ArtEZ symposium met de naam Studium Generale werd ik een tijdje geleden benaderd of ik iets wilde schrijven over mijn band met Deventer. “De kunst, de stad en te toekomst” staan namelijk centraal in de aankomende editie op 10 november met als titel: “U staat hier.” Mijn bijdrage staat inmiddels online. Ik zal er die dag tussen 16:20 en 16:30 ook optreden.
Het is alweer tijd om naar huis te gaan. Ik neem afscheid van dit heerlijke kamertje dat uitkomt op een ruim balkon waarin het ’s nachts zo wonderlijk stil is en waar je door de deur de Hellefeldse heuvels ziet liggen.
Vandaag heb ik de muziekkelder ontdekt. Een hele toffe ruimte met podium waar regelmatig live muziek is.
Ik testte er een nieuw liedje met gitaar. Het heet Paralized en komt voort uit me een beetje rottig voelen door het ziek zijn en de confrontatie met mezelf. Zo’n confrontatie is altijd goed, maar niet altijd makkelijk. Ik denk dat ik ziek ben geworden, omdat ik de laatste tijd wat teveel hooi op mijn vork nam. Ik ga daar eens mee proberen te minderen. Met dat voornemen en het liedje in mijn hoofd ga ik naar huis.
Dag Gasthof Feische en dag Sauerland, tot de volgende keer!
Tags: Gasthof Feische, Sauerland
