#1
Vanmorgen stapte ik op de trein naar Deventer. Ik koos ervoor plaats te nemen in een 4-zits tegenover een man met zonnebril en een heleboel koffers, omdat ik benieuwd was naar zijn reisdoel en de zon daar fijn naar binnen scheen. Ik vroeg hem in het Engels -het leek me niet dat hij Nederlands sprak en dat bleek later waarheid- waar hij naartoe ging en hij antwoordde dat hij naar Turkije, zijn geboorteland en de plek waar hij woont, op weg was. Hij was in Nederland op vakantie geweest en had zijn laatste dagen in Duitsland besteed. Hij vroeg me of ik Turkije al eens heb bezocht waarop ik antwoordde van niet. “Dat zou je moeten doen, jouw komst zou Turkije goed doen.” Het hele gesprek hield hij zijn zonnebril op. Ik heb zijn ogen niet gezien. Normaal zou me dat storen, maar nu niet. Ook zijn naam bleef me onbekend. Hij vertelde over zijn dochters van mijn leeftijd en tijdens het gesprek kwam de politiek en de problematiek in het Midden-Oosten af en toe ter sprake. Hij leek zich zorgen te maken over de toekomst. Hij vroeg me naar mijn leven en ik antwoordde dat ik muzikant ben en muziek heb gestudeerd. Dat beviel hem. Toen ik uitgepraat was, nam hij me rustig in zich op en zei toen bedachtzaam: “I believe, you’re on the right path. Things will turn out good for you.” Niet veel later moest ik uitstappen en met zijn woorden nagalmend in mijn hoofd wenste ik hem een goede reis.

#2
Toen ik aan het einde van de dag weer op het perron stond om de trein terug naar Enschede te nemen, keek er een jongen naar me. Ik liep een stukje verderop en merkte dat hij me volgde. Om het te testen ging ik helemaal voorin de trein zitten. Net toen ik neergeploft was liep hij de coupé binnen en ging tegenover me zitten (wederom een 4-zits) Ik vond het ergens wat vreemd, maar bedacht me dat ik hetzelfde had kunnen doen. Hij verklaarde zijn gedrag door te zeggen dat hij meteen toen hij me zag, dacht een goed gesprek met me te kunnen hebben en dat wilde testen.
Hij vertelde dat hij uit Sierre Leone komt en nu op de Universiteit in Enschede Human Rights studeert. “To defence the defenceless”. Als enige van de familie in Nederland studeren doet hem af en toe eenzaam voelen, maar het opbouwen van  een bestaan met iets waarin hij gelooft en waarmee hij de mensheid dient geldt voor hem als het belangrijkst, zei hij. Dat vond ik mooi. Hij vroeg me net als de Turkse man eerder op de dag niet naar mijn naam of woonplaats, alleen naar mijn verhaal.
Op een gegeven moment sprak hij zelfverzekerder dan hij in het hele gesprek had geklonken: “You are on the right path, you just continue doing what you did and all will be fine.”.