Een jaar geleden was ik bij poppodium Paco Plumtrek in Almelo. Daar trad de Amerikaan Jon Shain op.
Hij vroeg aan het publiek of er behalve hem nog meer songwriters aanwezig waren. Ik stak mijn hand op en hij nodigde me uit op het podium waar ik een uur en vele liedjes later pas weer vanaf zou komen.
Die avond miste ik de trein en belandde toen met hem en Rob, zijn tourmanager en beste vriend;
-‘The only time, I get really pissed-off is when people talk bad about Jon’s music”- in het huis van de organisator,
tjokvol oude jukeboxen waar alles mintgroen en bordeauxrood geschilderd was.
Ik sliep in de oude kamer van de zoon van de organisator. Het was of ik terug in de tijd was beland,
toen ik nog bij mijn oma logeerde en ik ‘s morgens grote groene bloemen op de gordijnen zag oplichten door de eerste zonnestralen. Terug naar de avond in Almelo. Daar is het idee geboren om op een volgende Nederland-Tour van Jon
ergens samen op te treden. Dat is vandaag gebeurd en wel in de prachtige galerie van kunstenares Adrie Arendsman
die zo vriendelijk was om haar ruimte ter beschikking te stellen. Voorafgaand aan het optreden heb ik voor Jon en Rob Indisch gekookt, het was fijn om elkaar weer te zien en ze een kijkje te geven in mijn leven.
Rob heeft een blog bijgehouden van Jon’s Nederland-tour en vanavond is er ook in voorgekomen.
Ik beschouw het artikel deels als mijn eerste Amerikaanse recensie.
Optreden met Jon Shain
6 oktober, 2014
Avontuur in Keulen
20 augustus, 2014Samen met Soraya ben ik een week naar Duitsland geweest.
Het regende eigenlijk de hele tijd, maar dat maakte ons niet uit.
We besloten te couchsurfen in Keulen. Een meisje reageerde vrijwel direct op onze oproep voor een slaapplaats.
Ze schreef ons dat we meteen wel drie dagen mochten blijven. Dus gingen we op weg. Veel over haar wisten we niet,
behalve dat ze van gezond eten hield. Dat klonk ons wel goed in de oren, omdat we al een week lang veganistisch aten en eigenlijk over niets anders dan voedsel praatten. Bij aankomst leek het adres niet te bestaan.
We belden haar nummer en kregen een jongen aan de lijn, die zei dat hij haar vriendje was.
Hij zei dat hij eraan zou komen om ons naar het goede adres te leiden. En inderdaad:
Na een tijdje kwam een ietwat ongelukkig kijkende jongen met lange dreadlocks ons tegemoet lopen.
Per auto volgden we hem, langs grauwe gebouwen in een soort industriegebied.
Op een gegeven moment werd het bebost en zagen we overal graffiti op de muren.
Het begon te schemeren en ik voelde niet helemaal op mijn gemak, maar de gedachte
aan het feit dat we wel voor hetere vuren hadden gestaan (eens belandden we op een verlaten snelweg bij Berlijn
in de auto van een Israëlische zakenman die 180 km p/u reed, zijn kachel op standje nucleair had staan
en ons vertelde over alle SM feestjes die hij had bezocht, ons daarbij nogal veelbetekenend aankijkend,
waarop ik maar vroeg wat zijn lievelingsdier was) die gedachte dus, hield me rustig.
Terug naar Keulen.
“Hier is het”, wees hij naar een soort poort bij modder.
We stapten uit en liepen behoedzaam mee. We konden onze ogen niet geloven bij wat we toen zagen:
Een verzameling wagens met door de ramen kleine lichtjes, mensen bij een groot vuur, overal fietsen,
stukken hout, lege flessen, etalagepoppen en gereedschap.
We waren in een woonwagenkamp beland. Struikelend over honden en rondslingerende kinderen volgden we hem.
“Dit is onze gastenwagen” zei hij en wees op een van de houten wagens. “Hier is een kaars,
stroom hebben we helaas niet, er ligt een matras en jullie hebben zelf slaapzakken toch?”
We waren nogal overdonderd, maar ook onder de indruk en nieuwsgierig. Wat volgde
na een verrassend goede nacht slaap waren drie onvergetelijke dagen waarin ik alles wat ik dacht te weten over wonen opnieuw onder de loep heb genomen.
