Op verzoek van mijn vrienden bij de Colored Monkeys heb ik samen met de fantastische Pascal Schouten, superfijne drummer en mede ex-NNENN-er (lekker scrabble woord) een set mogen spelen op het idyllische Tijdloos, een 5 weken-durend camping-avontuur-met-benefits. Wat was dat heerlijk om weer voor mensen muziek te maken en dat in een ultieme relax omgeving met prachtig weer! ’s Avonds nodigden toetsen- en sowieso held Jan Terlouw Junior en diezelfde Pascal trompettist Luuk Hof en mij wederom op het podium uit voor een silent disco jam. Het publiek kreeg koptelefoons op en behalve mijn zang en de trompet hoorde je zonder koptelefoon niets op het podium gebeuren. Het was een bijzonder intieme musiceer ervaring en smaakte naar meer.
Hoera! Aanstaande vrijdag 31 juli sta ik voor het eerst in ruim 4 maanden weer in een theaterzaal en wel in die van het fantastische Concordia in Enschede, waar mijn voorstelling in januari te zien was. Dit keer kom ik alleen en tracht ik een antwoord te geven op de vraag hoe we sterker uit de crisis kunnen komen. Benieuwd wat ik daarover kom zingen, spelen en vertellen? Er zijn nog kaartjes!
Toen Corona Nederland binnen kwam vallen, bundelden productiehuis De Nieuwe Oost, Jows Muzikale Dienstverlening, het Kunstcircuit Deventer en een flink aantal Deventer zorginstellingen hun krachten om ouderen in de moeilijke tijd een muzikaal hart onder de riem te kunnen steken. Zo ontstond de Balkon Beweging, een tour van diverse Deventer artiesten waaronder ondergetekende, die langs de Deventer zorginstellingen trekt om hen op veilige afstand van troost in de vorm van muziek en verhalen te voorzien. Onlangs vond alweer het 100e optreden plaats en al zijn de maatregelen inmiddels aan het versoepelen, er blijkt nog altijd behoefte aan onze optredens. Mijn mooiste herinnering tot nu toe is mijn optreden op het dak van de bus van Jos. Ik stond veilig hoog en dichtbij, oog in oog met de ouderen in hun gezamenlijke tuin en achter de ramen van hun kamers terwijl enorme wolken overtrokken. ‘Normaliter sta ik in het theater en ik kan u verzekeren dat het plafond daar niet zo spectaculair is als hier.’, zei ik, terwijl ik hoopte dat de regen uit zou blijven. De optredens met de Balkon Beweging zijn voor mij evengoed een troost (geweest). Met dank aan de Balkon Beweging kon ik me, terwijl van alles stil viel, ergens nuttig voelen, verhalen vertellen, liedjes uit mijn voorstelling delen, nieuw werk proberen, verbinding met publiek ervaren en het gevoel hebben dat er iets onveranderlijk bleef. Het was ontzettend mooi om te zien hoe welkom we zijn bij de bewoners, die af en toe bloemen naar beneden takelen met zelfgebouwde takelsystemen. Balkon Beweging, bedankt!
Een tijdje geleden werd ik door het Prins Bernhard Cultuurfonds benaderd met de vraag of ze een gedicht van mijn hand mochten plaatsen in de zomer editie van hun magazine. Het zou gaan om ‘Ware Rijkdom’, dat ik vanuit mijn rol als Deventer stadsdichter schreef voor Lintjesregen 2017. Het is inmiddels zomer, het blad is uit en hieronder kun je het lezen. Het PBC heeft als een van de subsidiënten mijn voorstelling gesteund. Ik vind het dan ook extra leuk dat ze me om een van mijn gedichten vroegen.
Onwerkelijk is het nieuwe normaal. Vannacht droomde ik dat mijn bovenburen op een tijger pasten die via een gat in mijn plafond naar me toe kwam. Er was ook een stellagekast vol babyhoofdjes die men gebruikte om mee te bowlen. Vaak zie ik vissen voor me die vanuit het water naar adem happen. Dan krijg ik het plaatsvervangend benauwd. Ik vind veel dode dieren als ik wandel of fiets en zie vaker dan vroeger de sterrenhemel. Vandaag zocht ik de zon en het water en leerde ik van een vriend op mijn handen te staan. We aten Ikan Pepes van King in het gras. Toen ik ging plassen in het riet zag ik precies het soort vis van mijn dromen. Roerloos. Elders. Zondag wordt mijn neefje zes. Ik zou hem graag in mijn armen sluiten. Dinsdag wordt mijn oma 90. We zullen zwaaien door het glas. Alles wordt gescheiden en loopt in elkaar over. Soms vraag ik me af wanneer ik wakker word.
Vannacht droomde ik dat ik in een oud, wit landhuis was met roze en okergele gordijnen. In de hoek van elke ruimte lagen verkoolde balken en ik haalde de zolen van mijn schoenen open aan spijkers op de vloer. Ik ging naar buiten waar het donker was. Er kwam een auto aan. Er zaten vijf mannen met bivakmutsen in. Ik schrok en besefte hoe kwetsbaar mijn positie was. Een van de mannen deed zijn muts af en gaf me een vette knipoog. Het bleek een goede vriend. ‘Wij zijn op weg naar de goede zaak en wilden alleen even groeten.’ Met piepende banden scheurden ze weg. Toen werd ik wakker. Badend in het zweet en vol gedachtes en gedicht ideeën die ik haastig insprak in mijn telefoon terwijl ik dacht: ‘Dit is het, fuck, ik heb het, het is begonnen, zo voelt het dus, een hand op je borst die je het matras in duwt.’ Ik stond op, nam een vitamine c tablet en nam mijn temperatuur op. 36,7.
Als alles normaal was geweest, was mijn voorstelling Muntjes duiken tussen haaien in LUX Nijmegen nu net een kwartiertje bezig. Dan was ik vanmorgen al met een auto vol instrumenten, decor en Elise van der Linden richting Nijmegen vertrokken. Had ik het doodnormaal gevonden om mijn team, vrienden en bekenden na afloop een dikke knuffel te geven. Nu is het al vervreemdend om vakantiefoto’s terug te kijken. ‘Wat staan we allemaal dicht op elkaar!’. Gek hoe snel een isolement went. Gek hoe snel tussen nu en ‘de realiteit’ zoals ik die altijd heb ervaren een scheiding is aangebracht. Nu er van alles weg is gevallen begin ik mijn dag steevast met fietsen. Zo hard en zo ver mogelijk. Met een boog om passanten heen. Langs weilanden met glanzend gras en dooie grond, langs hoge bomen die er eerder waren dan ik, langs huizen met dichte gordijnen, langs paarden, stil in de wei, langs het water en de dijk, langs een ooievaar op de lantaarnpaal, langs margrietjes.. Eenmaal thuis schrijf ik op wat ik zag. ‘s Avonds bel ik mijn familieleden en noteer ik wat ik die dag heb gedaan. Bedenk ik wat ik de dag erna wil doen. Hoe ik van betekenis kan zijn. Droom ik voorzichtig van ooit. De ondergelopen weg die ik trof verbeeldt wel het gevoel. Tijd om onszelf opnieuw uit te vinden. Ieder voor zich en samen.
Lieve allemaal, het zijn verwarrende tijden en ik weet niet goed wat ik erover zeggen moet, behalve dat ik hoop dat iedereen verstandige keuzes maakt en verder kijkt dan zijn eigen koelkast. Voor veel ondernemers, artiesten en theaters wordt het zwaar de komende tijd. Ook Muntjes duiken tussen haaien moet eraan geloven, wat wij (Vasko, Yonga, Sicco, Elise en ik) natuurlijk super jammer vinden, maar alleszins begrijpelijk. De komende voorstellingen in LUX Nijmegen op 19 maart en De Meenthe op 26 maart gaan niet door. Of het 9 april in Schouwburg Hengelo wel door zal gaan, zullen we zien. Ook mijn solo optredens bij Huis van het boek op 21 maart en Cultuurpodium Houtmaat op 25 maart zijn bij deze afgelast. Mijn hoop is dat de voorstellingen op een geschikter moment kunnen worden ingehaald. Daarover zijn we nu met de theaters en boekers in overleg. Ik beraad me ondertussen op nieuwe manieren om vanuit huis iets voor jullie te kunnen betekenen en mijn huur te kunnen blijven betalen, zoals bijvoorbeeld songwriting coaching via Skype, een gestreamd huiskamerconcert vanuit mijn eigen huiskamer, redigeer klussen etc. Online zie ik, geïnspireerd door collega’s, al mooie initiatieven ontstaan en een gezamenlijk lied vanaf balkons zoals in Italië is wellicht ook te verwezenlijken. Om er een beetje de moed in te houden. Laten we elkaar helpen! Laten we goed slapen, mooie boeken lezen, gezond eten, de zon opzoeken en afstand houden. Laten we ons collectief bezinnen op wat werkelijk belangrijk is! xxx
Zowel op het Deltion college als op het ArtEZ conservatorium van Zwolle mocht ik naar aanleiding van mijn voorstelling een masterclass geven aan zo’n zestig studenten tussen de 16 en 20 jaar oud, die de voorstelling in Zwolse Theaters hebben gezien. De masterclass vond in het geval van ArtEZ plaats op het Cultuurschip Thor. Hoe toepasselijk om over Muntjes duiken tussen haaien te praten op een heus schip! Studenten van Deltion en ArtEZ bedankt voor jullie openheid en mooie vragen!
Lieve allemaal, even de stand van zaken: Tot nu toe hebben we Muntjes duiken tussen haaien drie keer ten tonele gebracht. Twee keer in een uitverkocht Theater Bouwkunde en eenmaal in een vrijwel uitverkocht Concordia. We groeien als team steeds dichter naar elkaar toe en het wordt steeds leuker, dat is prachtig om mee te maken en geeft moed voor de rest van de tour, die je HIERR kan checken.
Aanstaande donderdag 6 februari is het heuglijke moment aangebroken om buiten de Overijsselse grenzen te treden en af te taaien naar de hoofdstad waar Bellevue zich bevindt. Aangezien de voorstelling o.a. gaat over uit je vertrouwde omgeving breken is het wel toepasselijk om het eens buiten Overijssel te zoeken. Fun fact: Regisseur Fred Florusse is 6/2 jarig en heeft zijn hele verjaarskaravaan opgetrommeld om erbij te zijn. Dat kon dus nog weleens gezellig worden :) Zien we je donderdag? xx
