Het voelt nog onwerkelijk, maar na twee jaar bivakkeren in de studio, vrije improvisaties opnemen, beats bouwen, geluiden mengen, teksten schrijven, schaven, snijden, frustratie, euforie en slaaptekort is de muziek voor ons album klaar. Vooral in de laatste weken is er enorm veel gebeurd. Het hele concept van een deadline brengt het scherpste in ons naar boven heb ik gemerkt. In het heetst van de strijd moet je wakker blijven. Zo wakker dat je het geheel kan overzien en tegelijk kan inzoomen op de details. Alsof je op twee plekken tegelijk bent.
Donderdag is Tonny met Rob naar Amsterdam Mastering gegaan om ons album te laten masteren. Terwijl hij daar was, had ik vlaggetjes gehangen in de studio, de titels van de liedjes uitgeprint en op een liggende spiegel gelegd met kaarsjes er omheen, twee grote knuffelberen met tamboerijnen als hoedjes op hun hoofd in de bureaustoelen gezet en met tape “NNENN” op het bureau getapet. Precies zoals wanneer ik vroeger jarig was en mijn ouders ’s morgens hoorde rommelen beneden, druk bezig een enorme “7” uit bruin papier te knippen en gekleurde linten om mijn stoel te maken.
Toen hij terug kwam met de gemasterde liedjes hebben we voor het eerst in twee jaar tijd onze muziek geluisterd zonder daarbij te denken aan wat nog beter kan. Het was zo gaaf om opeens de luisteraar te kunnen zijn. Ik hoorde mijn stem per liedje in een ander stukje van de kamer, ook de beats, de bas en de piano, we werden volledig omgeven door de geluiden die we hebben gemaakt. Op een gegeven moment kregen we een slappe lach die we niet konden stoppen. Alle spanning, al het harde werken, alle hoop, alle adrenaline kwamen vrij, maar ook het besef dat er een cirkel rond was gekomen; Dat we nu overgaan naar een andere fase. Een van de dingen die de cirkel voor mij rond maken is het feit dat de allereerste opname die we ooit als NNENN maakten een vrije improvisatie van 6 minuten is waarin ik op een gegeven moment herhaaldelijk: “Follow me home” zing. Het heeft een tijdje geduurd voor ik begreep wat ik precies wilde zeggen met de tekst. Eerst dacht ik dat de tekst onzin was, maar hoe meer ik hem zong en terug las, hoe meer ik ervan begreep. Het is nu het eerste nummer op het album en het voelt zowel muzikaal als tekstueel gezien als een inleiding van wat gaat komen. Dat liedje heeft me eigenlijk geleerd dat ik niet alles hoef te begrijpen om het mooi te vinden. Er zijn zoveel vormen van begrijpen. Gister zei iemand: “Soms kun je aan iemand niet zien hoe hij zich voelt; je kunt het vaak wel voelen. Daarom moet je met je hart kijken.”.
