Sinds een tijdje doen we met NNENN aan crowdfunding voor ons album. Dat doen we via crowdfundingorganisatie Voordekunst. Hierbij een filmpje:
Tags: avontuur, crowdfunding, deventer, NNENN, wonen, woordenTag: avontuur
Wannaplay
28 mei, 2015Een tijdje geleden werd ik door Arthur Adam benaderd of ik met NNENN een compositie wilde maken voor een schommel. Niet zomaar een schommel, zoals die in willekeurig welke speeltuin kan staan, nee, een “Wannaplay is een interactief schommelspeeltoestel voor volwassenen, waarbij licht, muziek, landschap en publiek samenkomen en waarmee je zelf een muzikale compositie maakt. De installatie – die ca. 40 meter breed, 17 meter diep en 4,25 meter hoog is – bestaat uit zestien schommels die naast elkaar zijn geplaatst. Elke schommel brengt een eigen geluid/soundcape voort. Door langzamer, sneller, of anders te schommelen, bestuurt iemand het instrument en met elkaar maken de zestien schommelaars telkens een ander uniek muziekstuk.” We hebben dus per schommel bedacht hoe die moet klinken en de schommels samen creëren de hele compositie. Tot 9 juni staat Wannaplay te gebeuren in de binnenstad van Enschede.
Ik ben super benieuwd hoe het is om onze muziek te beschommelen en vind het een enorm goed initiatief dat volwassenen aan het spelen gezet worden. Een filmpje van onze compositie in de installatie volgt gauw.
Zonsondergang bij de IJssel
2 mei, 2015Het was een uur of 19:00. Ik besloot met de fiets de IJssel te gaan volgen om plekken te treffen waar ik nog niet eerder was geweest en kwam uit bij een straatje voor de productie van autobanden met aan het einde een hek en een jongen in een auto. Hij groette vriendelijk en vroeg me wat ik daar deed. Ik zei hem dat ik de rivier wilde volgen tot waar ik hem nog niet kende, waarop hij me toestond, door het hek te gaan, ondanks het Verboden Toegang bord, omdat hij lid was van de kanoclub die daar zit en omdat de eventuele mensen daar het vast prima vonden.
Ik zette mijn fiets aan een paal, liep een soort heuvel op en zag toen aan de linkerkant het water uitmonden in brede stromen, zoals ik dat normaal enkel vanuit de trein heb gezien. Aan de rechterkant was de zon net bezig, onder te gaan. Net of ze op mij had gewacht. Er waren geen mensen meer, ik vroeg me af wie er op dat moment met me mee keek, of er wel genoeg bewondering is voor dit wonder dat toch elke avond maar weer plaatsvindt.
Op de cover van het Cultuurmagazine
6 februari, 2015Een tijdje geleden werd ik tot mijn grote verrassing door provincie Overijssel benaderd of ik op de cover wilde staan van hun Cultuurmagazine. Ze hadden van mijn gedichten en liedjes gehoord en waren daar enthousiast over.
Ze koppelden me aan de bijzondere fotografe Femke Teussink die me goud schminkte,
zodat ik er uit zou zien als een levend Oscar beeldje en Tadaah hieronder het resultaat:
Barre tocht naar het Havenkwartier
30 november, 2014Vanmorgen heb ik met verkleumde vingers foto’s gemaakt van een fietstocht naar het Havenkwartier in Deventer.
Ik kwam van een oud oversteekbord
via een baby met konijnenoren
langs een kleurige luidsprekerpaal
en een hulpmiddel voor mensen zoals ik
uit bij het idyllische beeld van spiegelende woonboten.
Tags: avontuur, fiets, reizen, serie, spiegeling
Avontuur in Keulen
20 augustus, 2014Samen met Soraya ben ik een week naar Duitsland geweest.
Het regende eigenlijk de hele tijd, maar dat maakte ons niet uit.
We besloten te couchsurfen in Keulen. Een meisje reageerde vrijwel direct op onze oproep voor een slaapplaats.
Ze schreef ons dat we meteen wel drie dagen mochten blijven. Dus gingen we op weg. Veel over haar wisten we niet,
behalve dat ze van gezond eten hield. Dat klonk ons wel goed in de oren, omdat we al een week lang veganistisch aten en eigenlijk over niets anders dan voedsel praatten. Bij aankomst leek het adres niet te bestaan.
We belden haar nummer en kregen een jongen aan de lijn, die zei dat hij haar vriendje was.
Hij zei dat hij eraan zou komen om ons naar het goede adres te leiden. En inderdaad:
Na een tijdje kwam een ietwat ongelukkig kijkende jongen met lange dreadlocks ons tegemoet lopen.
Per auto volgden we hem, langs grauwe gebouwen in een soort industriegebied.
Op een gegeven moment werd het bebost en zagen we overal graffiti op de muren.
Het begon te schemeren en ik voelde niet helemaal op mijn gemak, maar de gedachte
aan het feit dat we wel voor hetere vuren hadden gestaan (eens belandden we op een verlaten snelweg bij Berlijn
in de auto van een Israëlische zakenman die 180 km p/u reed, zijn kachel op standje nucleair had staan
en ons vertelde over alle SM feestjes die hij had bezocht, ons daarbij nogal veelbetekenend aankijkend,
waarop ik maar vroeg wat zijn lievelingsdier was) die gedachte dus, hield me rustig.
Terug naar Keulen.
“Hier is het”, wees hij naar een soort poort bij modder.
We stapten uit en liepen behoedzaam mee. We konden onze ogen niet geloven bij wat we toen zagen:
Een verzameling wagens met door de ramen kleine lichtjes, mensen bij een groot vuur, overal fietsen,
stukken hout, lege flessen, etalagepoppen en gereedschap.
We waren in een woonwagenkamp beland. Struikelend over honden en rondslingerende kinderen volgden we hem.
“Dit is onze gastenwagen” zei hij en wees op een van de houten wagens. “Hier is een kaars,
stroom hebben we helaas niet, er ligt een matras en jullie hebben zelf slaapzakken toch?”
We waren nogal overdonderd, maar ook onder de indruk en nieuwsgierig. Wat volgde
na een verrassend goede nacht slaap waren drie onvergetelijke dagen waarin ik alles wat ik dacht te weten over wonen opnieuw onder de loep heb genomen.
