Onlangs was het vroeg in de ochtend al zo mistig dat je de overkant van het water niet kon zien; je stuitte meteen op een witte muur. Toen ik langs deze boom aan de oever kwam viel mijn mond open. Het diffuse licht dat door de vochtige blaadjes scheen deed ze haast gewichtloos lijken en al die tinten groen in dat spel van licht en donker..
In het echt was het natuurlijk nog veel mooier dan op de foto. Het geheel deed me denken aan een aquarel van mijn oma, die altijd boven de deur naar de keuken hing. Het verbeeldt ons familiehuisje in Oostenrijk, dat ook nu zij er niet meer is nog door de familie wordt bezocht en verzorgd. De ontmoeting met de boom bracht me ertoe, die dag over het gegeven mist te praten met de kleuters van een school in Zutphen, want daar gaf ik die dag poëzieles voor De Schooldichter. Het resultaat van mijn lessen voor De Schooldichter is altijd een echte bundel waarin ieder kind een plek heeft. Het begin van het groepsgedicht over de mist wil ik jullie niet onthouden:

Als je nu naar buiten kijkt
zie je wolken in de straat,
wit als de vacht van een schaap,
maar dunner dan wol.
Dun als de rook van een vuur.