Een tijdje geleden liep ik langs de rivier met journalist Wim Eikelboom. Hij interviewde me voor Onze IJssel over de totstandkoming van mijn gedicht over de IJssel dat ik voor de tweede keer op uitnodiging van het Ministerie van Infrastructuur en Waterstaat schreef voor het project Ruimte voor de Rivier, dit keer voor de versie 2.0. Ik kan er nog wel meer over zeggen, maar lees het vooral terug in het artikel :)
Ze voert ons naar de laagste plek,
toont scheuren in de dijk,
dupeert de stad en redt de oogst,
simpelweg door te verschijnen.
We willen haar beheersen,
langs nieuwe wanden leiden
zodat haar bodem trager slijt,
haar spiegel te bevaren blijft,
maar mogen niet vergeten:
Zij was er eerder dan wij.
We houden haar goed in de gaten,
kijken diep onder water,
voorspellen wat later
haar plek zal zijn
voor de reuzen en reuzinnen
met hun kieuwen en vinnen,
voor gebouwen en gezinnen
die huizen langs de dijk,
voor het spelende kind
aan haar gladgestreken oever
dat net als zij de ruimte zoekt
en steeds een nieuwe
richting vindt.
