Onlangs was ik te gast bij fotograaf en podcasthost Theo Urbach om te praten over mijn weg van nul tot nu en de invloed van die hele weg op mijn projecten. Het was een bijzonder fijn en gezellig gesprek aan zijn keukentafel en ik vind persoonlijk dat onze stemmen prettig klinken bij elkaar. Misschien vind jij dat ook wel. Hoe dan ook: Veel plezier ermee! Luister het HIER
Tags: De Rui, De Ruimte, deventer, interview, live, podcast, Theo Urbach
Hoera! Aanstaande zaterdag draag ik maar liefst twee keer voor. De eerste keer tijdens Festival Uitgegraven in Deventer, een feestelijke dag vol muziek, theater en poëzie ter gelegenheid van een splinternieuw Grote Kerkhof. Dit is vanaf ongeveer 16:45. Ook stadsdichter Robin Bleeker en Luuk Harmsen zullen dan voordragen. De tweede keer die dag ben ik te vinden in Arnhem, bij theaterfestival Hoogte 80, in de tent waar de mensen van Grab Them By The Poëzie zijn geplaatst. Vanaf 20:45 ongeveer. Wordt leuk, komen dus!
Tags: Arnhem, deventer, festival, Grab Them By The Poëzie, Grote Kerkhof, Hoogte 80, live, poëzie, Robin BleekerTer gelegenheid van Dodenherdenking 2021 schreef ik mijn nieuwste lied ‘In de onderstroom’. Het is geïnspireerd door een thema waar ik al lange tijd mee bezig ben: hoe de pijn die oorlog veroorzaakt doorwerkt in volgende generaties. Het is opgenomen in MIMIK door Wim Sneller van Rocketboys en de techniek was in handen van Joep van de Pavoordt. Ik ben benieuwd wat je ervan vindt. Wat ik er nog aan zou willen toevoegen is dat ik me niet zelden afvraag ten koste van wie onze vrijheid en welvaart gaan. Je zou willen dat oorlog voor alle mensen op de wereld iets is om te herdenken in plaats van dagelijks mee te maken.
Tags: 4 mei comité Deventer, deventer, dodenherdenking, In de ondestroom, Nieuw liedAls alles normaal was geweest, was mijn voorstelling Muntjes duiken tussen haaien in LUX Nijmegen nu net een kwartiertje bezig. Dan was ik vanmorgen al met een auto vol instrumenten, decor en Elise van der Linden richting Nijmegen vertrokken. Had ik het doodnormaal gevonden om mijn team, vrienden en bekenden na afloop een dikke knuffel te geven. Nu is het al vervreemdend om vakantiefoto’s terug te kijken. ‘Wat staan we allemaal dicht op elkaar!’. Gek hoe snel een isolement went. Gek hoe snel tussen nu en ‘de realiteit’ zoals ik die altijd heb ervaren een scheiding is aangebracht. Nu er van alles weg is gevallen begin ik mijn dag steevast met fietsen. Zo hard en zo ver mogelijk. Met een boog om passanten heen. Langs weilanden met glanzend gras en dooie grond, langs hoge bomen die er eerder waren dan ik, langs huizen met dichte gordijnen, langs paarden, stil in de wei, langs het water en de dijk, langs een ooievaar op de lantaarnpaal, langs margrietjes.. Eenmaal thuis schrijf ik op wat ik zag. ‘s Avonds bel ik mijn familieleden en noteer ik wat ik die dag heb gedaan. Bedenk ik wat ik de dag erna wil doen. Hoe ik van betekenis kan zijn. Droom ik voorzichtig van ooit. De ondergelopen weg die ik trof verbeeldt wel het gevoel. Tijd om onszelf opnieuw uit te vinden. Ieder voor zich en samen.
Het zijn mooie, lange dagen waarin we met vrouw, man en macht bouwen, bouwen en bouwen aan de voorstelling. Vandaag heeft filmmaker Elise voor het eerst onze schetsen op de muur van de oefenruimte van Metropool geprojecteerd om te zien hoe die ‘in het echt’ werken bij de liedjes. We hebben er de afgelopen tijd hard aan gewerkt en dat is reuze inspirerend geweest. Gelukkig zijn we nog lang niet klaar. We projecteerden de beelden op een laken dat nog van de moeder van mijn oma is geweest. Het was best moeilijk om tijdens het spelen niet afgeleid te raken van de donkere wolkenflarden, kleurrijke doolhoven en lichtgevende insecten die tijdens de repetitie voorbij dreven of kropen. Yonga en Vasko hadden nieuwe gitaarpedalen en synthesizers mee en de totaalsound krijgt steeds meer vorm. We groeien naar elkaar toe en soms voelt het alsof ik met mijn ogen open droom als ik repeteer. Ik voel me zo gezegend dat ik dit mag doen, dat er zoveel mensen zijn die me steunen en met me willen meedoen en dat ik het resultaat binnenkort ook nog eens met jullie mag delen. Volgens Sanne van Theater Bouwkunde gaat het hard met de kaartverkoop van de première van Muntjes duiken tussen haaien, dus als je erbij wilt zijn raad ik je aan om niet te lang te wachten. Liefs en tot gauw!
Lieve mensen,
Morgen, zaterdag 22 april, is het zover: Onze NNENN ep release bij PIKNIK in Deventer!
We hebben heel Deventer volgehangen met posters en ook Enschede is ons niet bespaard gebleven. We hopen op een mooie opkomst. Er zullen een bijzonder voor- en naprogramma zijn en een verrassing die we natuurlijk niet prijs geven, dus wees erbij op 22 april bij PIKNIK, Deventer! PS: Het is nog gratis ook.
Schema zaterdag 22 april:
20:00 – Arthur Adam
21:00 – NNENN
22:00 – Wimbleton
#SchenkjezelfNNENN
#Shinedownback
In het kader van het ArtEZ symposium met de naam Studium Generale werd ik een tijdje geleden benaderd of ik iets wilde schrijven over mijn band met Deventer. “De kunst, de stad en te toekomst” staan namelijk centraal in de aankomende editie op 10 november met als titel: “U staat hier.” Mijn bijdrage staat inmiddels online. Ik zal er die dag tussen 16:20 en 16:30 ook optreden.
Vandaag verscheen in De Stentor een dubbelgesprek tussen voormalig Deventer dichter Herman Posthumus Meyjes en mij. Herman is een bijzondere man die me met zijn kranige joie de vivre telkens verrast. Het was een geanimeerd gesprek waarin de dood als gespreksonderwerp niet zelden om de hoek kwam kijken. Tijdens Het Tuinfeest zal ik het splinternieuwe Deventer dichter platform openen in de vorm van een website waarop de gedichten, biografieën en foto’s van alle Deventer dichters tot nu toe zijn verzameld. Dit interview zal er ook een plek krijgen.
Een paar maanden geleden werd ik door de gemeente benaderd of ik een gedicht zou willen schrijven voor de opening van het kakelverse Deventer Stadhuiskwartier. Aangezien ik het hele bouwproces vanuit mijn badkamer raam heb kunnen volgen, leek me dat tof om te doen. De foto maakte ik op een van de eerste lentedagen toen het gebouw zo goed als af was, maar de vijvers nog moesten worden aangelegd (vandaar het rood-witte lint).
De bouw van het huis van de stad
Toen ik in Deventer kwam wonen
met uitzicht op het fundament
van wat het huis van de stad zou heten
wist ik niet dat maandenlang
gebeuk en gebonk van mens en machine
mijn ochtendrust verstoren zou.
Vanuit mijn raam zag ik muren verrijzen.
Hoger en hoger klommen de stenen.
Reusachtige kranen bedekten de hemel;
in wanden verschenen kantelen.
Glas werd getakeld in eiken lijsten.
Door die lijsten keek ik toe
hoe meubilair in plastic hoes
onwennig de lege ruimte betrad.
Toen kwamen de mensen achter de vensters,
rustig typend in hun frame.
Ik poetste mijn tanden, ze zwaaiden naar mij;
maar kwamen zelden echt dichtbij.
In de lente ging ik kijken
binnen de muren van het fort.
Het was er gister en morgen tegelijk.
De houten rijkdom deed vergeten
in welke eeuw we leven.
Ik zou er met plezier verdwalen;
er ’s avonds stiekem blijven steken.
Ik belandde op het binnenhof
waar het volk zich heeft verenigd
in grillige zilveren lijnen;
metalen vingers in de pap.
Uitgezoomd een storm op zee;
ingezoomd een duinlandschap.
Ooit zijn slechts
de sporen van de mensen
nog aanwezig in de stad.
