Tag: dood

#10 Nooit meer warme handen

23 mei, 2016

Ter gelegenheid van Dodenherdenking 2016 maakte ik een bewerking van een gedicht dat ik eerder schreef. De bewerking is geïnspireerd op mijn opa’s die beide in Indonesië hebben gevochten. De een in het KNIL-leger, de ander op uitzending vanuit Nederland. Naar Johan, uit Indonesië, ben ik vernoemd. Ik heb hem helaas nooit gekend. De foto is van hem.

——————————–
Nooit meer warme handen,
nooit meer watertanden.
Nooit meer niezen, nooit meer juichen,
nooit meer kapers op de kust.

Nooit meer fietsen, nooit meer zingen,
nooit meer vogels leren vliegen.
Nooit meer vliegers laten dansen,
nooit meer nasi op je bord.

Misschien dat je je naam behoudt,
maar spoedig spreekt geen mens je taal
en sta je slechts gekerfd in steen.

Nooit meer koken, nooit meer grapjes,
nooit meer glijden tussen lakens.
Nooit meer stralen uit je ogen,
nooit meer zweten, nooit meer koud.

Misschien dat je een lintje krijgt
uit ongeschonden handen,
bij wijze van een antwoord.

Nooit meer honger, geen verlangen
nooit meer schrijven in de trein.
Nooit meer vloeken, nooit meer strijd,
nooit meer angstig hoeven zijn.

Misschien dat iemand bloemen brengt,
maar niemand blijft zo lang als jij.

Opa Johan

Tags: , ,

#8 De bouw van het huis van de stad

16 april, 2016

Een paar maanden geleden werd ik door de gemeente benaderd of ik een gedicht zou willen schrijven voor de opening van het kakelverse Deventer Stadhuiskwartier. Aangezien ik het hele bouwproces vanuit mijn badkamer raam heb kunnen volgen, leek me dat tof om te doen. De foto maakte ik op een van de eerste lentedagen toen het gebouw zo goed als af was, maar de vijvers nog moesten worden aangelegd (vandaar het rood-witte lint).

Het stadhuis in de lente

 

De bouw van het huis van de stad

Toen ik in Deventer kwam wonen
met uitzicht op het fundament
van wat het huis van de stad zou heten
wist ik niet dat maandenlang
gebeuk en gebonk van mens en machine
mijn ochtendrust verstoren zou.

Vanuit mijn raam zag ik muren verrijzen.
Hoger en hoger klommen de stenen.
Reusachtige kranen bedekten de hemel;
in wanden verschenen kantelen.

Glas werd getakeld in eiken lijsten.
Door die lijsten keek ik toe
hoe meubilair in plastic hoes
onwennig de lege ruimte betrad.

Toen kwamen de mensen achter de vensters,
rustig typend in hun frame.
Ik poetste mijn tanden, ze zwaaiden naar mij;
maar kwamen zelden echt dichtbij.

In de lente ging ik kijken
binnen de muren van het fort.
Het was er gister en morgen tegelijk.
De houten rijkdom deed vergeten
in welke eeuw we leven.
Ik zou er met plezier verdwalen;
er ’s avonds stiekem blijven steken.

Ik belandde op het binnenhof
waar het volk zich heeft verenigd
in grillige zilveren lijnen;
metalen vingers in de pap.
Uitgezoomd een storm op zee;
ingezoomd een duinlandschap.

Ooit zijn slechts
de sporen van de mensen
nog aanwezig in de stad.

Tags: , , , , , , ,

Droom #1

4 december, 2015

Ik droomde dat ik dood was, maar nog meedeed aan het leven. Daardoor zag ik alles in perspectief en had ik spijt voor alles wat ik uit angst niet had gedaan toen ik nog leefde. Ik kon al die dingen nu wel doen, maar het maakte geen verschil; er stond niets meer op het spel. Niets was nu nog een bewijs van moed of een overwinning, omdat er geen risico aan ten grondslag lag. De mensen benaderden me argwanend en met jaloezie, terwijl ik niets liever wilde dan kunnen sterven net als zij. Het plaatste me in een diep isolement en ik voel me nu een beetje gek, alsof ik er iets mee moet. Alsof ik nu op wereldreis moet om te vechten met krokodillen ofzo.

Tags: ,

Te zien op RTV Oost!

30 november, 2015

Een weekje geleden kwam programmamaakster Inga Tjapkes van RTV Oost op bezoek in Deventer. Ze interviewde me eerst alleen over o.a. mijn rol als Deventer Dichter en later kwam Tonny erbij, waarop ze ons beide interviewde. Ze vroeg ons onder andere wat NNENN voor ons betekent en wat Tonny’s rol binnen NNENN precies inhoudt. Ik vind de uitzending, die overigens hoort bij het programma OverUIT de kunst, erg mooi geworden. Het weer heeft ook zijn steentje bijgedragen. Inga, bedankt!

Tags: , , , ,

Van niets verloren

24 november, 2015

Pas heb ik een boekje teruggevonden van toen ik 10 was. Op de kaft staan pinguïns met ballonnetjes in hun flippers en er staat precies één tekeningetje in. Verder was ik niet gekomen. Het tekeningetje laat wolken zien in de vorm van landkaarten en een zonnetje met bril op. Ik besloot het boekje in ere te herstellen en plak er nu foto’s in, plaatjes uit tijdschriften, uitgeprinte gedichten, dingen die ik op straat vindt etc. Alles mag, ook kauwgum papiertjes. Juist omdat ik er van alles in stop en terugvindt, ontstaan er nieuwe verbindingen tussen tekst en tekst, beeld en beeld, tekst en beeld, idee en herinnering. Het gedicht dat ik ongeveer een week geleden schreef heb ik er ook in geplakt. Daaromheen ging ik tekenen en na wat geklooi op de computer ziet het er nu als volgt uit.

Van niets verloren

 

Tags: , , , , , ,

Van niets verloren

21 november, 2015

Toen ik ongeveer 3 jaar geleden een tijdje in Stockholm woonde ging ik vaak naar Fotografiska, het fotografie museum aldaar. Er was op een gegeven moment een heftige expositie van Sally Mann. Ze had gefotografeerd op de Body Farm in Texas. De body farm is een onderzoeksinstelling waar het verloop van het menselijke ontbindingsproces wordt bestudeerd. Op de een of andere manier vond ik het niet vies of gruwelijk om die ontbindende lichamen te zien, maar mooi. Ik schijn op 5-jarige leeftijd tegen mijn moeder gezegd te hebben: “Mama, als ik morgen doodga, is dat niet erg, dan heb ik een goed leven gehad”. Zo denk ik er nog steeds over, al was ik op 5-jarige leeftijd nog wel wat hoopvoller gestemd over de wereld dan nu. Een tijdje geleden las ik weer een artikel over de body farm en toen was de tijd rijp voor het volgende gedicht.
—–

 

Van niets verloren

Nooit meer warme handen
nooit meer watertanden
nooit meer niezen, nooit meer juichen
nooit meer kapers op de kust

Misschien dat je je lichaam houdt
maar gauw ben je een pop van leer
met huid zo taai als metworst

Nooit meer fietsen, nooit meer zingen
nooit meer vogels leren vliegen
nooit meer vliegers laten dansen
nooit meer bami op je bord

Misschien dat je je naam behoudt
maar spoedig spreekt geen mens je taal
en sta je slechts gekerfd in steen

Nooit meer honger, geen verlangen
nooit meer schrijven in de trein
nooit meer vloeken, nooit meer ruzie
nooit meer angstig hoeven zijn

Misschien dat iemand bloemen brengt
maar niemand blijft zo lang als jij

Nooit meer koken, nooit meer grapjes
nooit meer glijden tussen lakens
nooit meer stralen uit je ogen
nooit meer zweten, nooit meer koud

Geen affectie
geen reactie
geen plannen voor de toekomst
geen gedeelte van de opbrengst
geen gezeik
van niets verloren

Tags: , ,

Armin

15 februari, 2015

Ik heb een Duitse man ontmoet met een naam als van een edelsteen.
Hij vertelt me dat hij 12 weken in coma heeft gelegen
en dat hij zijn eigen dochter ter wereld bracht.
Hij vraagt of ik weleens een vleermuis in mijn handen heb gehad en of ik in God geloof.
Hij raadt me Joodse schrijvers aan en wijst me op de wolken.
Het doet hem plezier dat ik naar boven kijk, maar hij waarschuwt me,
voorzichtig met mijn ziel te zijn.
“Boven is alles rustig”, zegt hij.
“Ik kan het weten; ik ben er geweest.”
Hij zegt dat we ons nog eens zullen treffen,
omdat een ontmoeting altijd twee keer plaatsvindt.

Tags: ,

Het Stilettohert van het Natuurmuseum

29 december, 2014

Stilettohert

Tags:

9 december, 2014

Eenmaal dood ben je onsterfelijk.

Tags: ,