De laatste tijd zijn we zo’n beetje non-stop bezig met het bekijken, uit elkaar halen en opnieuw in elkaar zetten van de liedjes voor ons album. Dat is een spannend, confronterend en soms enorm frustrerend proces. Ik schrijf me een ongeluk en soms heb ik na uren nog steeds geen idee waar ik mee bezig ben. Jazeker, er ontstaan een heleboel zijweg-gedichtjes, mijmeringen over wereldvrede en ideeën voor clips, maar dat waar ik naar zoek vind ik meestal niet dezelfde avond. Dan voel ik me in wezen schuldig naar die gedichtjes en mijmeringen, alsof ze ongewenst zijn -een beetje alsof je een zoon krijgt terwijl je stiekem gehoopt had op een dochter-, maar zo is het nou eenmaal.
Zolang je de kern van het verhaal niet te pakken hebt, blijf je eromheen schrijven. Zaterdagavond, terwijl het kermis was in de stad en ik het gedreun van de muziek en het gegil van de mensen in de attracties door mijn raam kon horen, was het zo’n moment dat ik maar bleef schrijven zonder voor mijn gevoel ergens aan te komen. De gedachte aan de hoeveelheid liedjes we nog moeten afmaken en de jaloezie naar de mensen in het reuzenrad die op dat moment niet hun ziel hoefden uit te wringen boven een papier deed me ellendig voelen. Het werd steeds erger, ik ging aan alles twijfelen. Ik zei tegen Tonny dat we misschien maar gewoon moesten kappen met NNENN en dat het ons toch niet meer zou lukken iets goeds te maken. “Misschien moeten we accepteren dat het mooiste geweest is en dat het niks meer wordt.”. T bleef vrij rustig -hij kent me langer dan vandaag- en vroeg me wat ik dan nu wilde. Ik zei zonder er zelf echt in te geloven dat we misschien maar moesten proberen wat op te nemen. In eerste instantie hield ik het hele pakket aan volgeschreven papieren in mijn hand bij de microfoon, toen smeet ik het tegen de muur en dacht: ‘Fuck al die woorden die toch niet zeggen wat ik eigenlijk wil zeggen. Ik kijk wel wat er komt.’. Tonny startte de opname en opeens voelde ik het verschil tussen voelen en denken. Terwijl ik begon te zingen merkte ik dat ik precies wist wat ik wilde zeggen, dat de woorden het ritme volgden en dat ik de sfeer in de zang meteen kon buigen naar de muziek. Het smolt samen onder mijn stem. Beeld, ritme, klank en sound werden een. Are You With Me? was een feit. Ik weet nu dat het antwoord zich soms juist aandient wanneer ik het niet meer verwacht en wanneer ik alles loslaat wat ik meende dat belangrijk was.
