Gisteravond, tijdens de een-na-laatste NNENN repetitie voor onze releaseshow aanstaande vrijdag, ging er van alles mis. Zo gaat dat vaker. Dat krijg je met al die snoertjes, apparaatjes, loopjes en last-minute ideeën die vechten om voorrang. Het zorgde ervoor dat ik enorm tegen het optreden ging opzien. Ik dacht aan alle mensen die komen kijken met een verwachting en hoe ik die teleur zou stellen. Na een tijdje piekeren kwam ik erachter dat ik diep vanbinnen mensen trots wil maken. Ik wil vechten voor hun waardering en bewijzen dat ik hun vertrouwen waard ben. Dat is slopend. Het werd me duidelijk dat het niet om trots gaat; het gaat erom wat ik als mens kan geven. Vanuit mezelf, want niemand anders behuist mijn lichaam, niemand anders bezit mijn hart en niemand anders kent mijn weten. Dat wat ik voel, op het moment dat ik zing, hoort op dat moment bij me, neemt op dat moment bezit van mij. Ik hoef het niet te ontkennen of bedekken, ik hoef niets mooier voor te doen dan het is, dat zou liegen naar mezelf zijn. Ieder emotie heeft bestaansrecht en iedere emotie heeft de kans, een ander hart te raken. Het gaat niet om de woorden die je zingt; het gaat erom wat zij verbeelden. Daarom is een optreden altijd goed als ik ruimte geef aan wat er op dat moment is. Ik wil niet liegen naar mezelf, ik hoef mensen niet trots te maken; ik wil ze veel liever iets geven. Met die spirit gaan we vrijdag tegemoet. Ik kan weer zeggen dat ik er zin in heb!

Tags: deventer, inzicht, NNENN