Als alles normaal was geweest, was mijn voorstelling Muntjes duiken tussen haaien in LUX Nijmegen nu net een kwartiertje bezig. Dan was ik vanmorgen al met een auto vol instrumenten, decor en Elise van der Linden richting Nijmegen vertrokken. Had ik het doodnormaal gevonden om mijn team, vrienden en bekenden na afloop een dikke knuffel te geven. Nu is het al vervreemdend om vakantiefoto’s terug te kijken. ‘Wat staan we allemaal dicht op elkaar!’. Gek hoe snel een isolement went. Gek hoe snel tussen nu en ‘de realiteit’ zoals ik die altijd heb ervaren een scheiding is aangebracht. Nu er van alles weg is gevallen begin ik mijn dag steevast met fietsen. Zo hard en zo ver mogelijk. Met een boog om passanten heen. Langs weilanden met glanzend gras en dooie grond, langs hoge bomen die er eerder waren dan ik, langs huizen met dichte gordijnen, langs paarden, stil in de wei, langs het water en de dijk, langs een ooievaar op de lantaarnpaal, langs margrietjes.. Eenmaal thuis schrijf ik op wat ik zag. ‘s Avonds bel ik mijn familieleden en noteer ik wat ik die dag heb gedaan. Bedenk ik wat ik de dag erna wil doen. Hoe ik van betekenis kan zijn. Droom ik voorzichtig van ooit. De ondergelopen weg die ik trof verbeeldt wel het gevoel. Tijd om onszelf opnieuw uit te vinden. Ieder voor zich en samen.
