Een paar dagen geleden heeft Rene Simmelink van 3voor12 ons geïnterviewd. Het was een enorm diepte-interview en als ik het zo teruglees kan ik me alleen maar dankbaar voelen dat ik Tonny heb leren kennen, dat Productiehuis Oost-Nederland ons zo steunt en dat ik door mijn ouders altijd gestimuleerd ben, mijn hart te volgen. Dat heeft hij me allemaal opnieuw doen beseffen. Rene, super bedankt! Lees het hele interview hier.
Een weekje geleden kwam programmamaakster Inga Tjapkes van RTV Oost op bezoek in Deventer. Ze interviewde me eerst alleen over o.a. mijn rol als Deventer Dichter en later kwam Tonny erbij, waarop ze ons beide interviewde. Ze vroeg ons onder andere wat NNENN voor ons betekent en wat Tonny’s rol binnen NNENN precies inhoudt. Ik vind de uitzending, die overigens hoort bij het programma OverUIT de kunst, erg mooi geworden. Het weer heeft ook zijn steentje bijgedragen. Inga, bedankt!
Tags: avontuur, boom, deventer, dood, NNENNToen ik 17 was kreeg ik mijn eerste vriendje. Hij was een stuk ouder, maar niet per se wijzer. Op een middag ging het, zoals die dingen gaan, uit. Ik woonde nog thuis en in de woonkamer van mijn ouders huis stond de piano. Die nacht kon ik niet slapen. Ik had natuurlijk wel eerder verdriet gehad, maar dit was groter. Ik kroop op mijn tenen naar beneden en ging zacht spelen. Ik zong er haast fluisterend bij. Ik ontdekte dat zingen en piano spelen een nog grotere magie hebben dan gewoonlijk als je eigenlijk geen geluid mag maken. Er ontvouwde zich iets wat tekstueel gezien een directe vertaling was van mijn gevoelens. Dat was niet eerder zo gebeurd. De tekst ging als volgt: -ik kan er nu smakelijk om lachen-: “I’ll be a star without you.” Ik dacht: “Het maakt me niet uit dat hij me laat vallen, dan word ik wel beroemd en als ie me mist en me aan wil raken kan dat niet meer, dan moet hij de tv in kruipen en dat lukt toch niet.”
Terwijl ik zo stiekem zat te spelen hoorde ik de deur open gaan.
Mijn vader keek om het hoekje. Zijn blik was begrijpend, niet boos. Hij keek eigenlijk net of mijn vriendje het met hem had uitgemaakt. Hij vroeg of het goed met me ging en ik zei jawel en toen ging hij stilletjes weer naar boven. Het moet op een dinsdag geweest zijn, want de dag erna was de maandelijkse jamsessie in café de Cactus in Hengelo waar ik vanaf mijn 16e geregeld kwam. Ik besloot die avond het liedje te proberen en direct na het optreden kwam alles in een stroomversnelling. Er kwamen allemaal mensen naar me toe en Gwen Lemmens van Radio Hengelo vroeg of ik het live wilde spelen in de uitzending. Op dat moment ervoer ik dat mensen het mooi vinden als je je hart deelt met alle pijn die daarin soms besloten ligt.
Het is nu 8 jaar later. Ik woon inmiddels in Deventer en kom helaas niet meer op de jamsessies in café de Cactus, maar aanstaande zondag 29 november om 15:00 mag ik er wel weer spelen. Met NNENN.
En Jeangu Macrooy in het voorprogramma. Volgens mij gaat het leuk worden.
Vandaag staat NNENN in de krant! Met een interview door René Vorderman over de weg naar ons album, een antwoord op de vraag waarom we maken wat we maken en op welke manier we elkaar inspireren. Dit alles in de aanloop naar de releaseshow van ons album dat morgen, 13 november om 20:00 in Het Kunstenlab plaatsvindt. Spannende tijden!
Tags: deventer, ijssel, NNENN
Gisteravond, tijdens de een-na-laatste NNENN repetitie voor onze releaseshow aanstaande vrijdag, ging er van alles mis. Zo gaat dat vaker. Dat krijg je met al die snoertjes, apparaatjes, loopjes en last-minute ideeën die vechten om voorrang. Het zorgde ervoor dat ik enorm tegen het optreden ging opzien. Ik dacht aan alle mensen die komen kijken met een verwachting en hoe ik die teleur zou stellen. Na een tijdje piekeren kwam ik erachter dat ik diep vanbinnen mensen trots wil maken. Ik wil vechten voor hun waardering en bewijzen dat ik hun vertrouwen waard ben. Dat is slopend. Het werd me duidelijk dat het niet om trots gaat; het gaat erom wat ik als mens kan geven. Vanuit mezelf, want niemand anders behuist mijn lichaam, niemand anders bezit mijn hart en niemand anders kent mijn weten. Dat wat ik voel, op het moment dat ik zing, hoort op dat moment bij me, neemt op dat moment bezit van mij. Ik hoef het niet te ontkennen of bedekken, ik hoef niets mooier voor te doen dan het is, dat zou liegen naar mezelf zijn. Ieder emotie heeft bestaansrecht en iedere emotie heeft de kans, een ander hart te raken. Het gaat niet om de woorden die je zingt; het gaat erom wat zij verbeelden. Daarom is een optreden altijd goed als ik ruimte geef aan wat er op dat moment is. Ik wil niet liegen naar mezelf, ik hoef mensen niet trots te maken; ik wil ze veel liever iets geven. Met die spirit gaan we vrijdag tegemoet. Ik kan weer zeggen dat ik er zin in heb!
Tags: deventer, inzicht, NNENNMet filmmaker Andres Fouché hebben we de allereerste NNENN clip gemaakt. Als nummer kozen we de titelsong van ons album: Snapshots of Eternity. Naast het feit dat het een eer was om met hem te werken, aangezien hij o.a. met De Staat en Noisia heeft gewerkt, was de samenwerking ontzettend inspirerend. We begrepen elkaars beeldentaal en wat ik daarnaast heel bijzonder vind is hoe goed hij is in het editen van het ritme van de beelden op de muziek. Tonny maakt beats met erg veel details en al die details wist hij steeds op een andere manier te illustreren zonder dat het een overkill wordt. Ik ben dan ook waanzinnig trots op het resultaat en normaliter durf ik dat nooit zo te zeggen, maar fuck it, het is gewoon zo. Gisteravond bedacht ik me dat ik het zo leuk vind om clips te maken, omdat ik dan de mogelijkheid heb om iets met acteren te doen. Als kind volgde ik theaterlessen bij mijn moeder. In NNENN komen de dingen die ik altijd al deed of altijd al wilde doen samen, keer op keer.
Tags: avontuur, clip, NNENNToen ik ongeveer een jaar geleden in Deventer kwam wonen viel het me op hoeveel zorg er hier van oudsher is besteed aan de verfraaiing van voordeuren. Af en toe fotografeerde ik er een aantal die uit het oog sprongen en geleidelijk groeide het plan om een voordeuren project te beginnen en er poëzie bij te betrekken. Het lijkt me super tof om de mensen die achter die voordeuren wonen of werken te interviewen en daar gedichten over te schrijven. Ik wil namelijk niet alleen schrijven op basis van wat ik op afstand observeer; ik houd ook erg van interactie. Bovendien: een stad wordt gevormd door haar inwoners; zij is niets zonder de mensen die haar bewonen. Dat doet me denken aan een van de gedichten die onderdeel van ons NNENN album is:
Thuis wacht er een man op mij
als licht in een verlaten stad
het schijnt, maar niemand ziet dat
Zo heb ik ook een gedicht geschreven over binnen en buiten en hoe die twee zich tot elkaar kunnen verhouden.Tot zover de bruggetjes. Het heeft even geduurd voor ik het voordeuren plan durfde toe te laten; ik had er voor mezelf alweer een kathedraal van mogelijkheden van gebouwd -van stadsroutes met gidsen die van voordeur naar voordeur gaan, een app die mensen naar random voordeuren stuurt om daar een kopje thee te komen drinken in het kader van integratie, een collage van al die voordeuren die samen de stad Deventer uitbeeldt als je uitzoomt etc.- die de stap naar verwezenlijking vrijwel altijd bemoeilijkt. Vanmorgen, op de verjaardag van mijn lieve vriendin Soraya, werd ik echter wakker met het idee, vandaag een foto van een voordeur met gekleurd glas eromheen te posten. Die foto stuurde ik haar ook, omdat ik het beeld bij haar vind passen. Hierbij de foto en binnenkort meer nieuws over het project!
It’s a wrap; alle onderdelen voor ons album zijn binnen!
Alle zakjes, kaarten met gedichten, foto’s, stickers, cd-hoesjes, cd’s, songteksten, dankwoorden en inleidingen zijn goed aangekomen en we hebben de eerste 500 van de 1000 exemplaren van het album in elkaar gezet. Met een team van vijf man duurde dat nog tot diep in de nacht; we hebben het onszelf niet makkelijk gemaakt, maar nu zit er wel in elke cd ontzettend veel liefde en handwerk :) Hier een indruk van een van de 6 rollen cd’s.
Het voelt nog onwerkelijk, maar na twee jaar bivakkeren in de studio, vrije improvisaties opnemen, beats bouwen, geluiden mengen, teksten schrijven, schaven, snijden, frustratie, euforie en slaaptekort is de muziek voor ons album klaar. Vooral in de laatste weken is er enorm veel gebeurd. Het hele concept van een deadline brengt het scherpste in ons naar boven heb ik gemerkt. In het heetst van de strijd moet je wakker blijven. Zo wakker dat je het geheel kan overzien en tegelijk kan inzoomen op de details. Alsof je op twee plekken tegelijk bent.
Donderdag is Tonny met Rob naar Amsterdam Mastering gegaan om ons album te laten masteren. Terwijl hij daar was, had ik vlaggetjes gehangen in de studio, de titels van de liedjes uitgeprint en op een liggende spiegel gelegd met kaarsjes er omheen, twee grote knuffelberen met tamboerijnen als hoedjes op hun hoofd in de bureaustoelen gezet en met tape “NNENN” op het bureau getapet. Precies zoals wanneer ik vroeger jarig was en mijn ouders ’s morgens hoorde rommelen beneden, druk bezig een enorme “7” uit bruin papier te knippen en gekleurde linten om mijn stoel te maken.
Toen hij terug kwam met de gemasterde liedjes hebben we voor het eerst in twee jaar tijd onze muziek geluisterd zonder daarbij te denken aan wat nog beter kan. Het was zo gaaf om opeens de luisteraar te kunnen zijn. Ik hoorde mijn stem per liedje in een ander stukje van de kamer, ook de beats, de bas en de piano, we werden volledig omgeven door de geluiden die we hebben gemaakt. Op een gegeven moment kregen we een slappe lach die we niet konden stoppen. Alle spanning, al het harde werken, alle hoop, alle adrenaline kwamen vrij, maar ook het besef dat er een cirkel rond was gekomen; Dat we nu overgaan naar een andere fase. Een van de dingen die de cirkel voor mij rond maken is het feit dat de allereerste opname die we ooit als NNENN maakten een vrije improvisatie van 6 minuten is waarin ik op een gegeven moment herhaaldelijk: “Follow me home” zing. Het heeft een tijdje geduurd voor ik begreep wat ik precies wilde zeggen met de tekst. Eerst dacht ik dat de tekst onzin was, maar hoe meer ik hem zong en terug las, hoe meer ik ervan begreep. Het is nu het eerste nummer op het album en het voelt zowel muzikaal als tekstueel gezien als een inleiding van wat gaat komen. Dat liedje heeft me eigenlijk geleerd dat ik niet alles hoef te begrijpen om het mooi te vinden. Er zijn zoveel vormen van begrijpen. Gister zei iemand: “Soms kun je aan iemand niet zien hoe hij zich voelt; je kunt het vaak wel voelen. Daarom moet je met je hart kijken.”.
Sinds een tijdje doen we met NNENN aan crowdfunding voor ons album. Dat doen we via crowdfundingorganisatie Voordekunst. Hierbij een filmpje:
Tags: avontuur, crowdfunding, deventer, NNENN, wonen, woorden
