Ik ben op weg naar het zuiden, laat Tokyo en Tateyama achter me. Ik hoop er ooit weer terug te keren om de mensen die ik trof en om alles wat ze in me hebben gewekt. De trein zoeft me met ruim 300 kilometer per uur langs bergen, huizen, grasland en elektriciteitsmasten, weg van de hitte in Tokyo, weg van de verkoeling die de zee bood, weg van het lachen en praten bij maanlicht op een bankje op de rotsen met uitzicht op het spatten en het slaan. Op de heuvels groeien bomen, in de bomen wonen apen, in de huizen wonen mensen, in de mensen groeien dromen. Waar gedroomd wordt, wordt gevreesd. Er is een zware storm op komst. Vanmorgen werd het door een megafoon geroepen, ik werd er wakker van. We kregen de voordeur met moeite open. De wind reist me achterna, we zullen zien waar die toe leidt, ik ben niet bang, maar zal voorzichtig zijn.