‘..Walk up to the road and cross onto the pathway. Go right on this and follow it down with the road on your right. Bear left as you approach the little bridge, and keep walking straight on with the houses on your left and the water on your right. Keep walking. After a while a big glass building appears on your left. At the end of it there is a little black gate next to a yellow old house. Walk through the gate, cross the bridge over the stream and continue up to the end of this little road. We are at the top of the apple garden, the yellow house on the left.’

Ooit kreeg ik route instructies naar een huis om in te wonen tijdens mijn reis door Scandinavië. Bij aankomst trof ik allemaal sympathieke creatievelingen die mijn favoriete muzikanten en films kenden en zelfs een kamer hadden ingericht, geïnspireerd door bepaalde stop-motion scènes uit mijn lievelingsfilm The Science of Sleep. Ze maakten appelmoes van de appels in hun tuin, leken alle tijd van de wereld voor welk idee dan ook te hebben, en hadden een vleugel in de huiskamer waarop ik prompt een lied improviseerde met een van de jongens. Het was alsof ik in de hemel was beland, maar ik kreeg de kamer niet. Wellicht zag de vriendin van degene met wie ik dat lied bedacht een zangeres erbij niet zo zitten (ze keek in ieder geval vrij argwanend uit haar ogen), of was het te duur voor mijn bescheiden studentenbudget, maar de ontmoeting is me altijd bijgebleven. Het heeft me geïnspireerd om mijn huis als een filmset te zien, die ik continu naar mijn hand kan zetten. Een droom om in te wonen. Wellicht zoek ik het huis nog eens op als het leven me om welke reden dan ook weer naar Zweden leidt. Ik weet in elk geval waar ik moet zijn.