Na een reis van 24 uur van deur tot deur zonder slaap zit ik nu, tollend en wel, aan een laag houten tafeltje met uitzicht op een piano en het geluid van de airconditioning als achtergrondmuziek. Hostvriend Yuta heeft koffie voor me gemaakt om me nog even wakker te houden. Het is snikheet in Tokio. Vanmorgen mat het al 35 graden in de schaduw. De bandjes van mijn rugzak glibberden van mijn schouders af tijdens het lopen van bus naar hostel. Ik kende de weg nog op mijn duimpje van afgelopen winter. Vrouwen willen hier niet bruin worden, dat is hier niet chique. Daarom lopen ze met paraplu’s rond. Een man bij de bus vertelde me dat een jongen van 7 deze week aan de hitte is bezweken. Ik heb mijn eerste sushi gegeten en ga morgen eens kijken hoe het voelt om weer in Japan te zijn. Nu lopen de werelden en tijden nog teveel door elkaar om er iets zinnigs over te kunnen zeggen. xx
