Tag: vroeger

#8 De bouw van het huis van de stad

16 april, 2016

Een paar maanden geleden werd ik door de gemeente benaderd of ik een gedicht zou willen schrijven voor de opening van het kakelverse Deventer Stadhuiskwartier. Aangezien ik het hele bouwproces vanuit mijn badkamer raam heb kunnen volgen, leek me dat tof om te doen. De foto maakte ik op een van de eerste lentedagen toen het gebouw zo goed als af was, maar de vijvers nog moesten worden aangelegd (vandaar het rood-witte lint).

Het stadhuis in de lente

 

De bouw van het huis van de stad

Toen ik in Deventer kwam wonen
met uitzicht op het fundament
van wat het huis van de stad zou heten
wist ik niet dat maandenlang
gebeuk en gebonk van mens en machine
mijn ochtendrust verstoren zou.

Vanuit mijn raam zag ik muren verrijzen.
Hoger en hoger klommen de stenen.
Reusachtige kranen bedekten de hemel;
in wanden verschenen kantelen.

Glas werd getakeld in eiken lijsten.
Door die lijsten keek ik toe
hoe meubilair in plastic hoes
onwennig de lege ruimte betrad.

Toen kwamen de mensen achter de vensters,
rustig typend in hun frame.
Ik poetste mijn tanden, ze zwaaiden naar mij;
maar kwamen zelden echt dichtbij.

In de lente ging ik kijken
binnen de muren van het fort.
Het was er gister en morgen tegelijk.
De houten rijkdom deed vergeten
in welke eeuw we leven.
Ik zou er met plezier verdwalen;
er ’s avonds stiekem blijven steken.

Ik belandde op het binnenhof
waar het volk zich heeft verenigd
in grillige zilveren lijnen;
metalen vingers in de pap.
Uitgezoomd een storm op zee;
ingezoomd een duinlandschap.

Ooit zijn slechts
de sporen van de mensen
nog aanwezig in de stad.

Tags: , , , , , , ,

Café de Cactus

28 november, 2015

Toen ik 17 was kreeg ik mijn eerste vriendje. Hij was een stuk ouder, maar niet per se wijzer. Op een middag ging het, zoals die dingen gaan, uit. Ik woonde nog thuis en in de woonkamer van mijn ouders huis stond de piano. Die nacht kon ik niet slapen. Ik had natuurlijk wel eerder verdriet gehad, maar dit was groter. Ik kroop op mijn tenen naar beneden en ging zacht spelen. Ik zong er haast fluisterend bij. Ik ontdekte dat zingen en piano spelen een nog grotere magie hebben dan gewoonlijk als je eigenlijk geen geluid mag maken. Er ontvouwde zich iets wat tekstueel gezien een directe vertaling was van mijn gevoelens. Dat was niet eerder zo gebeurd. De tekst ging als volgt: -ik kan er nu smakelijk om lachen-: “I’ll be a star without you.” Ik dacht: “Het maakt me niet uit dat hij me laat vallen, dan word ik wel beroemd en als ie me mist en me aan wil raken kan dat niet meer, dan moet hij de tv in kruipen en dat lukt toch niet.”
Terwijl ik zo stiekem zat te spelen hoorde ik de deur open gaan.

Mijn vader keek om het hoekje. Zijn blik was begrijpend, niet boos. Hij keek eigenlijk net of mijn vriendje het met hem had uitgemaakt. Hij vroeg of het goed met me ging en ik zei jawel en toen ging hij stilletjes weer naar boven. Het moet op een dinsdag geweest zijn, want de dag erna was de maandelijkse jamsessie in café de Cactus in Hengelo waar ik vanaf mijn 16e geregeld kwam. Ik besloot die avond het liedje te proberen en direct na het optreden kwam alles in een stroomversnelling. Er kwamen allemaal mensen naar me toe en Gwen Lemmens van Radio Hengelo vroeg of ik het live wilde spelen in de uitzending. Op dat moment ervoer ik dat mensen het mooi vinden als je je hart deelt met alle pijn die daarin soms besloten ligt.

Het is nu 8 jaar later. Ik woon inmiddels in Deventer en kom helaas niet meer op de jamsessies in café de Cactus, maar aanstaande zondag 29 november om 15:00 mag ik er wel weer spelen. Met NNENN.
En Jeangu Macrooy in het voorprogramma. Volgens mij gaat het leuk worden.

Tags: ,

MUZIEK VOOR ONS ALBUM AF!

15 augustus, 2015

Het voelt nog onwerkelijk, maar na twee jaar bivakkeren in de studio, vrije improvisaties opnemen, beats bouwen, geluiden mengen, teksten schrijven, schaven, snijden, frustratie, euforie en slaaptekort is de muziek voor ons album klaar. Vooral in de laatste weken is er enorm veel gebeurd. Het hele concept van een deadline brengt het scherpste in ons naar boven heb ik gemerkt. In het heetst van de strijd moet je wakker blijven. Zo wakker dat je het geheel kan overzien en tegelijk kan inzoomen op de details. Alsof je op twee plekken tegelijk bent.

Donderdag is Tonny met Rob naar Amsterdam Mastering gegaan om ons album te laten masteren. Terwijl hij daar was, had ik vlaggetjes gehangen in de studio, de titels van de liedjes uitgeprint en op een liggende spiegel gelegd met kaarsjes er omheen, twee grote knuffelberen met tamboerijnen als hoedjes op hun hoofd in de bureaustoelen gezet en met tape “NNENN” op het bureau getapet. Precies zoals wanneer ik vroeger jarig was en mijn ouders ’s morgens hoorde rommelen beneden, druk bezig een enorme “7” uit bruin papier te knippen en gekleurde linten om mijn stoel te maken.

Toen hij terug kwam met de gemasterde liedjes hebben we voor het eerst in twee jaar tijd onze muziek geluisterd zonder daarbij te denken aan wat nog beter kan. Het was zo gaaf om opeens de luisteraar te kunnen zijn. Ik hoorde mijn stem per liedje in een ander stukje van de kamer, ook de beats, de bas en de piano, we werden volledig omgeven door de geluiden die we hebben gemaakt. Op een gegeven moment kregen we een slappe lach die we niet konden stoppen. Alle spanning, al het harde werken, alle hoop, alle adrenaline kwamen vrij, maar ook het besef dat er een cirkel rond was gekomen; Dat we nu overgaan naar een andere fase. Een van de dingen die de cirkel voor mij rond maken is het feit dat de allereerste opname die we ooit als NNENN maakten een vrije improvisatie van 6 minuten is waarin ik op een gegeven moment herhaaldelijk: “Follow me home” zing. Het heeft een tijdje geduurd voor ik begreep wat ik precies wilde zeggen met de tekst. Eerst dacht ik dat de tekst onzin was, maar hoe meer ik hem zong en terug las, hoe meer ik ervan begreep. Het is nu het eerste nummer op het album en het voelt zowel muzikaal als tekstueel gezien als een inleiding van wat gaat komen. Dat liedje heeft me eigenlijk geleerd dat ik niet alles hoef te begrijpen om het mooi te vinden. Er zijn zoveel vormen van begrijpen. Gister zei iemand: “Soms kun je aan iemand niet zien hoe hij zich voelt; je kunt het vaak wel voelen. Daarom moet je met je hart kijken.”.
Dino cd studio

Tags: , , , , , ,

Konijnen

15 maart, 2015

Lange tijd heb ik konijnen gehad. Ik was nogal gek op die dieren (nog steeds eigenlijk) en vond het leuk ze gerust te stellen of te leren traplopen. Ik had een lijst van wel 200 mogelijke namen voor ze bedacht (allen Engels en rijmend op -y) en leek vanwege mijn hazentanden die later vakkundig zijn weggewerkt door een indrukwekkend arsenaal aan beugels ook wel een beetje een soortgenoot. Op de basisschool deed ik talloze keren mijn spreekbeurt over konijnen en nam ik de mijne mee naar school.
Toen dat niet meer mocht, bedacht ik om het over knaagdieren te doen (met in de glanzende hoofdrol het konijn) en nam ik ze alsnog mee. Soms gingen we met het hele gezin op vakantie naar Oostenrijk en moesten er thuis mensen op ze passen. Het was altijd een heel gedoe om die mensen te vinden en ik hield niet zelden mijn hart vast bij de gedachte aan wat er mis zou kunnen gaan als ik er niet was. Ik hoopte dat de verzorgers lief zouden zijn voor mijn beestjes en ze niet per ongeluk zouden laten ontsnappen, verpletten of traumatiseren. Het is gelukkig altijd goed gegaan.
Tijdens het songwriten voor een nieuw liedje
kwam ik een handleiding tegen die ik had opgesteld voor plaatsvervangende verzorgers als wij dus op vakantie waren.
Heel grappig om terug te lezen hoe serieus en gedetailleerd ik dat destijds allemaal heb opgeschreven, ik word al moe als ik me voorstel, een van die verzorgers te zijn:

Handleiding konijnen
Aan de mensen die voor onze konijnen willen zorgen.

Kennismaking
Even voorstellen: We hebben drie konijnen, genaamd Bunny, Jumpy en Kiddy.
Kiddy is het zoontje van Bunny en Jumpy is haar zus. Jumpy zit in het blauwe hok, Kiddy, de kleinste bruine, zit in het houten hok en Bunny, een wit-lichtbruine, de moeder van Kiddy, zit in het witte hok met ‘tralies’.

Behoeftes konijnen
Bunny, Jumpy en Kiddy hebben elke dag schoon water in hun waterbakje en voer in hun voerbakje nodig.
Naast het blauwe hok staat een blauwe kraan, daaruit kan het water gehaald worden.
Het voerblik zit een rood blik met een drankflesafbeelding erop. Mocht het voer op zijn, dan is er nog genoeg voer ook op het hok, maar links, in plastic. De hoeveelheid voer is 1 handje vol. Zo op zijn tijd een beetje appel, wat wortel of oud brood
vinden zij ook erg lekker, maar het hoeft niet. We hadden gedacht dat, om jullie wat werk te besparen, (normaal doen we het elke week) om de 10 dagen de hokken worden verschoond.
Hokken verschonen houdt in:
Eerst met het witte stoffer en blik op het blauwe hok al het oude zaagsel en stro eruit
en in de groene afvalcontainer gooien, en dan bijvullen met zaagsel en stro uit de pakken links onder het witte tralies-hok.
Op zich hoeft de rechterkant van het blauwe hok niet verschoond te worden, hier poept Jumpy niet.
Dat is net als onder het houten overkappinkje van Bunny, in het witte hok, daaronder hoeft ook niet verschoond te worden,
alleen in het stuk dat direct onder het tralies zit (dus alleen de rechterkant) en -wat een verrassing- ook bij Kiddy hoeft alleen de rechterkant van het hok gedaan te worden (tot het poortje), het linker kleine stukje is namelijk ook het slaaphok waar Kiddy niet poept. De tijd dat de konijnen per dag eten krijgen is niet heel stipt, maar een klein beetje regelmaat vinden ze wel fijn.

Verdeling verzorging konijnen:
De eerste 2 weken worden de konijnen verzorgt door Bart en Martine, dit is van maandag 24 juli tot en met zondag 6 augustus
Woensdag 2 augustus is de dag voor het hokken schoonmaken. In de week na 6 augustus, (van maandag 7 augustus tot en met zondag 13 augustus) verzorgt Els van de hoek de konijnen.Zaterdag 12 augustus worden de hokken verschoond door buurvrouw Els. De week na 13 augustus, (van maandag 14 augustus tot en met zondag 21 augustus) verzorgen Gerrie en Gwen de konijnen,
zij hoeven de hokken niet schoon te maken, tenzij ze dit graag willen, dan hebben we er niks op tegen.
Als ze het zouden doen, zou het op zaterdag 19 augustus kunnen gebeuren.
Maandag 21 augustus komen wij weer terug van vakantie en kunnen jullie weer rustig verder zonder konijnen.

We zijn erg blij dat jullie dit voor ons willen doen en we hopen dat de konijnen een beetje lief zijn.

Groetjes van:

Marion, Henk, Sybren en Johanneke

Tags: , , ,

Dagboek

8 november, 2014

Sinds mijn 11e houd ik dagboeken bij.
Die bundels binnenleven zitten al zo’n 5 jaar in een speciaal kastje, niet gestoord door iets anders dan de komst van een volgeschreven medebewoner, maar de laatste tijd heb ik de drang ze tevoorschijn te halen en me urenlang in vroegere tijden te wanen. Tijdens het lezen kom ik verloren liefdes tegen, die stuk voor stuk zo hoopvol begonnen, ruik ik opnieuw de lucht van verre landen tijdens vakanties die ik bijna was vergeten,
zie ik mezelf worstelen met onzekerheid op de Middelbare school,
lees ik over wiskunde bijles, schuifelen op de schooldisco, konijnenhokken die schoongemaakt moeten worden,
koorrepetities, mijn eerste kater, mijn reis door Scandinavië in 2012,
waarover ik een blog bijhield, oude gedichtjes en beschrijvingen van ruzies met mijn moeder.
Het herontdekken van die dagboeken geeft veel inspiratie.
Ik verbaas me erover hoe weinig ik in wezen veranderd ben sinds mijn 11e.
De komende tijd zal ik af en toe iets posten uit een van de mijn boeken onder de tag #dagboek.

Tags: ,

Menthol langs mijn ruggengraat

1 november, 2014

Per toeval ben ik erachter gekomen dat ik high wordt van rauwe cacao.
Ik heb een gedichtje geschreven op deze cacao-trip:

Menthol langs mijn ruggengraat

Mama’s koele hand
als menthol langs mijn ruggengraat
waarlangs de angst zich gelden laat
ook nu nog, juist nu, juist nu, juist nu

Ik zweet weer als vroeger en gister tegelijk
zo diep als vandaag heb ik nog nooit gedoken
zo stuk als vandaag ben ik nog nooit gebroken

Zenuwen als schaduwen van
takken langs het raam
kater die niet binnen blijft
en kleding die niet uit wil gaan

natgeregend kippenvel als muizen
op mijn arm
ook nu nog, juist nu, juist nu, juist nu

Zenuwen als schaduwen van
takken langs het raam
kater die niet binnen blijft
en kleding die niet uit wil gaan

Tags: ,

Oma

22 oktober, 2014

Oma

Ik hoor van verre botgeknars
wanneer je opstaat om te groeten
en je ogen zich versmallen
om mijn daglicht te verdragen

Je adem knispert onder mijn zolen
er heeft zich een waas op je ruiten gevormd
We worden omringd door een zee van wit
die het gras, de bloemen, de tafel, de asbak
en kabouters tot bibberende
lotgenoten maakt

Kom mee, terug naar binnen
lees me voor uit je hoofd
van fietsen met oom Paul
in een eeuwig stukje zomer
waar sneeuw niet kan komen
en hij nog altijd
in een kinderzitje zit

Tags: ,

Prinsjeskind de tweede

9 oktober, 2014

Prinsjeskind de tweede

Prinsjeskind de tweede,
rijk van naam, arm van klank
loop jij met niets dan jezelf door dit dorp
te klein voor al te grote woorden

Ooit kwam de regen thuis op het gras
nu knippen vlammen door de bomen
vertrokken je leeuw
zelfs de kraaien gevlogen
eeuwige trouw bestaat niet

Ik hoor je zachte hartslag suizen
de geur van fruit was de geur van geluk
wen maar vast aan een wereld van glas
waar niets ooit nog zal zijn
zoals het vroeger was

Prinsjeskind de tweede

Tags: , ,