Het was een uur of 19:00. Ik besloot met de fiets de IJssel te gaan volgen om plekken te treffen  waar ik nog niet eerder was geweest en kwam uit bij een straatje voor de productie van autobanden met aan het einde een hek en een jongen in een auto. Hij groette vriendelijk en vroeg me wat ik daar deed. Ik zei hem dat ik de rivier wilde volgen tot waar ik hem nog niet kende, waarop hij me toestond, door het hek te gaan, ondanks het Verboden Toegang bord, omdat hij lid was van de kanoclub die daar zit en omdat de eventuele mensen daar het vast prima vonden.
Ik zette mijn fiets aan een paal, liep een soort heuvel op en zag toen aan de linkerkant het water uitmonden in brede stromen, zoals ik dat normaal enkel vanuit de trein heb gezien. Aan de rechterkant was de zon net bezig, onder te gaan. Net of ze op mij had gewacht. Er waren geen mensen meer, ik vroeg me af wie er op dat moment met me mee keek, of er wel genoeg bewondering is voor dit wonder dat toch elke avond maar weer plaatsvindt.